«پرواز با پاراماتور را دوست دارم» منتشر شد

به گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از خبرگزاری تسنیم، «پرواز با پاراماتور را دوست دارم» نوشته علی آرمین از سوی انتشارات جمکران منتشر شده است.

پاراموتور به خاطر داشتن یک موتور احتراقی که در پشت خلبان قرار می گیرد نسخه پیشرفته تر پاراگلایدر است. از جهت میزان حضور در آسمان و همین طور ناوبری دقیق تر، از پاراگلایدر بهتر است. همین دقت و کیفیت باعث شده است که بسیاری از عاشقان پرواز بلند پروازی هایشان را از پاراموتور آغاز کنند.

یکی از این افراد عباس است. نوجوانی که مادرش را هنگام تولد و پدرش را در هنگام خردسالی در یک سانحه هوایی از دست داده است. حالا هم که بزرگ شده است، اوقاتش را در یک تعمیرگاه ماشین می گذارند. جایی که هم محل کارش است و هم محل زندگی اش. او که همچون پدرش عشق به پاراموتور و پرواز دارد، هیچ گاه این رؤیای شیرین را فراموش نکرده است؛ اما او هیچ راهی ندارد تا به دنیای پاراموتورها برسد؛ تا اینکه حضور آن پیرمرد ناشناس در تعمیرگاه همه چیز را تغییر داد و ماجرا را به سمتی برد که حتی عباس در خوابش هم آن را نمی دید!

رمان «پرواز با پاراماتور را دوست دارم» ماجرایی است، شیرین و جذاب از نوجوانی ایرانی که می خواهد محدودیت های اطراف خودش را بشکند و به اوج برسد. حتی اگر در تمام مدت، آدم های اطرافش او را ناامید کنند. رمانی که درون مایه های دینی را هم فراموش نکرده است و از آن ها به خوبی در پیش برد داستان بهره می گیرد. چنین ویژگی های مثبتی باعث شده است که «پرواز با پاراموتور را دوست دارم»، صرفاً یک اثر سرگرم کننده نباشد و در مخاطب خود انگیزش ایجاد کند و دریابد که او نیز می تواند قدم های بزرگ بردارد.

سویه مهم تر ماجرا، همین مسائل مربوط به حوزه باورها و اعتقادات است. عموم آثاری که با رنگ و بوی مذهبی منتشر می شوند، در اغلب موارد دچار شعار زدگی می شوند. اما علی آرمین در رمانش توانسته است با استفاده از عنصر تردید که یکی از مهم ترین عناصر در حوزه ادبیات داستانی است، از فضای شعارزدگی دوری کند.علی آرمین علی رغم آنکه این کتاب اولین رمان او است تمام سعی خود را کرده است و درهم تنیدگی خوبی بین فرم و محتوا ایجاد کرده است.

یکی از این مسائل، جایگاه امام در زندگی روز مره است. در دورانی که امام عصر، در غیبت به سر می برد و حضور او دیده شدنی نیست، چگونگی ارتباط با او جنبه ای مهم است که قابلیت های داستانی فراوانی نیز دارد اما با تمام این قابلیتها، همچون شمشیری دو لبه است. همان گونه که می تواند مایه صعود باشد باعث سقوط نیز بگردد. اینجاست که باید با عینک واقع بینی به مسئله توجه کرد. نویسنده می توانست بهتر و دقیق تر از این فضا بهره ببرد اما آن طور که باید و شاید نتوانسته تمام قله های لازم را فتح کند اما به عنوان اولین اثر داستانی باید به جسارت نویسنده آفرین گفت که توانسته چنین موضوعاتی را وارد داستان خود کند.

نکته مهم دیگری که در کتاب «پرواز با پاراموتور...» جلب توجه می کند مسئله حمایت از فکر و کالای ایرانی است. عباس و مینا به عنوان مشتی از خروار تکنسین ها و دانشمندان ایرانی با مسائل مختلف و مشکلات گوناگون دست و پنجه نرم می کنند تا بتوانند به چیزی که نه تنها حق خودشان که حق اطرافیانشان نیز است برسند. این طرز تفکر که از لایه های بالایی به صورت جزئی و مصداقی وارد ذهن و اندیشه مخاطب می شود، شکلی شانتاژگرانه و پروپاگانداگونه پیدا نکرده، بلکه سعی کرده است با حفظ جذابیت دراماتیک در فضایی واقعی نه انتزاعی وارد داستان شود. تا مخاطب نیز بتواند با قهرمان و مشکلات او هم ذات پنداری کند.

رمان «پرواز با پاراموتور را دوست دارم» به نویسندگی علی آرمین توسط نشر جمکران در 150 صفحه چاپ و منتشر شده است و امسال در فهرست نامزدهای جایزه قلم زرین نیز قرار داشت.