زندگی مردی که خواب نمی دید

به گزارش گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از پایگاه خبری سوره مهر، از صفحه اول که کتاب «مردی که خواب نمی دید» ، خاطرات اسیر آزادشده ایرانی اسدالله خالدی را که می خوانی، تو را پرت می کند به سال های دور و کوچه پس کوچه های قدیم تهران. از سر پل امیربهادر و بازارچه قوام الدوله و مدرسه هدایت با پسر بچه شیطانی همراه می شوی تا اردوگاه های صلیب ندیده.

نویسنده با چنان ظرافتی جزئیات خاطرات کودکی اسدالله را توصیف کرده که گویی آن پسرک شرور و شیطان را جلو چشمانت می بینی و رژه شپش ها روی سرش را که «شاباجی» می کشت می شنوی.

این کتاب حاصل یک سال مصاحبه و گفت و گوی بختیاری با صاحب خاطره است و در چهارده فصل تنظیم شده است و جریان زندگی پُرفراز و نشیب اسدالله خالدی را بازگو می کند.

خالدی متولد محله قدیمی شاپور تهران است. دوران ابتدایی و راهنمایی اش را در مدرسه ای در همان محله و دوران دبیرستانش را در مدرسه فرانسوی رازی در خیابان فرهنگ گذرانده است. پس از اخذ مدرک دیپلم برای ادامه تحصیلات راهی آلمان نزد برادرش می رود و فارغ التحصیل رشته مهندسی کشاورزی از شهر گیس ِ آلمان می شود.

بختیاری دانشور آنقدر سِحر قلم دارد که تمام زندگی اسدالله را مو به مو نوشته همانطور که خودش خواسته: «من می گویم تو بنویس.»

در بخشی از این کتاب آمده است:« همه‏مان را تپاندند تو هفت تا اتوبوس. دست بسته؛ با چشم‏های باز. بعد با یک دسته نگهبان مسلح و راننده‏ های سبیل از بنا گوش در رفته راهی‏مان کردند به جایی که فقط خودشان می‏دانستند. دلم پر از آشوب بود. هم خوشحال بودم، هم ناراحت. با خودم گفتم: دوباره خودت را بسپار به خدا ... فقط به خدا ...

خیلی زود فهمیدیم که اتوبوس ‏ها راهی اردوگاه هستند. کدام اردوگاه خدا عالم بود. ساعت‏ها پشت سر هم می‏گذشت. کند و آزاردهنده. خشکی صندلی ‏ها پاهایم را بی‏حس کرده بود. طناب‏ها مچ دست‏هایم را می‏سابیدند. مغزم پر شده بود از سوزش و فکر. سعی کردم چرتی بزنم. وقت خوبی بود برای خواب. این‏طوری چند ساعتی از دنیای اسارت بیرون می‏رفتم. اما نتوانستم. انگار روحم را هم اسیر کرده بودند. پیش خودم فکر کردم: آیا توانسته ‏ام با این مقاومت، امتحانی هر چند کوچک را به خوبی به پایان برسانم؟»