نوشته های عاشورایی سید حسن حسینی در «طلسم سنگ»

به گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از پایگاه خبری سوره مهر، این کتاب شامل یازده متن عاشورایی است که نوعی مقتل امروزی و قرائتی از حماسه ی کربلا در پرتو درک و دریافت های شهودی و فردی دکتر حسینی در زیر نور شعر و نثر گذشته و امروز بزرگان شعر و ادب فارسی شکل گرفته است.

زنده یاد سیدحسن حسینی در مقدمه کتاب عنوان کرده:«طلسمِ سنگ» گردآمده نوشته های عاشورایی این قلم در طولِ بیست سالِ اخیر است. نوعی مقتل امروزی و قـرائتی در حـد امـکان و توان از حماسه کربلا در پرتو درک و دریافت های فردی و زیر نور شعر و نثر گذشته و امروز. در این مجموعه اگر به شعر دیگران استناد کرده ام ـ که بسیار کرده ام ـ حتی الامکان، نامِ شاعر را نیز ذکر کرده ام. در غیر این صورت یا از مشهورات است و یا عمدتاً شعر و شعارهایی است که به صاحب این قلم تعلّق دارد.

هم چنین دکتر سید حسن حسینی این کتاب را در پایان به شهیدان بزرگ انقلاب: «آیت الله مطهری»، «دکتر علی شریعتی» و استاد «پرویز خرسند» تقدیم کرده و آورده است: «... در عرصه شعر و شعور و نثر و نگارش عاشورایی، نسل ما بی شک مدیون اندیشه ها و نوشته های این بزرگان است.»

در بخشی از این کتاب آمده است:« شب از خورشید روشنگر چه می خواست؟

هجوم کفر، از باور چه می خواست؟

از آن حلقوم تا محشر گل افشان

خزان تیغة خنجر چه می خواست؟

به راستی «من» یا «من انسانی» کیست؟

جوانه سبز علوی یعنی سومین برهان رهایی، برای پاسخ به این پرسش روان سوز قیام کرد تا انسان را معنا و شرف را مفهوم و ایثار را مصداق و رنگ زرد را شکست جاوید دهد!

در کتاب بهاری کربلا و در تعقیب سلوک بی همانند عارف حقیقی عاشق سیر الی الله داستان روح مجروح سالار عاشقان و عروج بی همتای یارانش چون توشه راهی، نوسالکان و نومریدان و متعلّمان را چست و چالاک، روانه جاده های صعب العبور سلوک راستین می کند:

سوختن را باید از پروانه، عاشق یاد گیرد

هر که چیزی یاد گیرد، باید از استاد گیرد

این روزها خاک از نو به یاد استاد شهادت نفس می کشد و افلاک خویش را برای استقبال موکبی مهیا می کند که از ازل تا به ابد، فرصت دردآلود «شدن» و از حصار زرد در گذشتن و مرزهای سختی را درنوردیدن، جاده سلوک ارغوانی و جاودانی اوست.

خاک، در هر بهار، با انگشت لاله ها از خون حسین اجازه ر‍ ُستن و سبز شدن می گیرد.

خاک، هر سال خاطره قطره های مقدس خون کربلاییان را در ذهن مرور می کند و حاصل این مرور، رویش گل ها و گیاهانی است که چون چراغ می شکفند و نورانیت خود را مدیون گلوگاه مردان و زنانی هستند که پای در مسیر وصال «نور السموات و الارض» نهادند و از رفتنشان زمین تا همیشه داغدار شد و ساکنانِ آسمان بر خویش بالیدند که به فرمان حق، انسانی از این دست را سجده برده بودند!»