کتاب «کتیبه ای برآسمان» خاطرات سرتیپ 2 خلبان اکبر صیاد بورانی خلبان اف 4 است که در چهارمین روز از شروع جنگ تحمیلی در حوالی سرپل ذهاب هدف موشک دشمن قرار می گیرد و به اسارت عراقی ها در می آید.
به گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از پایگاه خبری سوره مهر، «کتیبه ای بر آسمان» خاطرات زنده یاد امیر خلبان اکبر صیاد بورانی است که دوره خلبانی اف4 را در زمان رژیم گذشته در کشور آمریکا گذرانده بود. او با آغاز جنگ تحمیلی اهداف نظامی و اقتصادی کشور عراق را طی چندین پرواز متوالی مورد هدف قرار داد و در یکی از این پروازها در سال 1359 هواپیمایش مورد اصابت موشک های دشمن قرار گرفت و سقوط کرد.
صیاد بورانی بیش از 10 سال از عمر خود را در اردوگاه های رژیم بعثی سپری کرد.
مصاحبه و نگارش این اثر را میرعمادالدین فیاضی برعهده داشت.
در بخشی از این کتاب آمده است:«حساب کردم این مأموریت آنقدر طولانی نیست که بنزین کم بیاورم. با خودم گفتم: «فوقش میروم پایگاه کرمانشاه می نشینم.» رفتم به طرفِ تَنگابِنو. از مرز رد شدم و هدف ها را پیدا کردم. شیرجه رفتم و یکی یکی زدمشان. موقع برگشت، موشک های سام ـ ٦ عراقی فعال شدند. موشک اول را که دیدم، شاخ به شاخ رفتم به سمتش. به سیمتری اش که رسیدم، ناگهان بهسمتِ چپ مانور کردم. مانورم به قدری شدید بود که در اثر فشارِ جی «بِلَک اُوت» شدم (چشمم سیاه شد) و جایی را ندیدم. نزدیک زمین بودیم، حواسم بود هواپیما را کمی بکشم بالا و ارتفاع بگیرم تا حالم سرِ جا بیاید و دوباره موقعیتم را پیدا کنم. وقتی رفتم بالا سرعتم کم شد. از موشک اول فرار کردم و ندیدم موشک های دوم و سوم در راه اند. یکی از موشک ها خورد به دُمِ هواپیما. هواپیما ناگهان تکان شدیدی خورد و شوکی به ما وارد شد. علی ناله کرد و چشمم سیاهی رفت.
وقتی توانستم ببینم، از نظرِ حسی درگیر پیدا کردن موقعیتم شدم. هواپیما بالا میرفت و سرعتم کم میشد. سرِ هواپیما بهسمتِ سرپل ذهاب بود. باید به آن سرعت میدادم که جان بگیرد تا از معرکه فرار کنم. اما موتورِ سمتِ راست آتش گرفته بود. اینستِرومِنت ها و چراغهای هشداردهنده روشن شده بودند. به قول خلبان ها، کابین چراغانی بود. فوری موتوری را که آتش گرفته بود خاموش کردم. بعد، آتشی که از زیرِ بدنه بیرون میزد خاموش شد ولی چراغ های هشداردهنده هنوز روشن بود.
موتورِ سالم نیمه جان کار میکرد. ترکش خورده بود و نقص فنی داشت. با خودم گفتم: «خدا را شکر هواپیما سمت ایران است. تا جایی که میتوانم، خودم را به سرپل ذهاب میرسانم که اگر خواستیم بپریم بیرون، داخل ایران بپریم.» روی منطقه ای پرواز میکردیم که گندمزار بود و درخت و درختچه داشت. هواپیما رو به زمین زاویه ای سی درجه پیدا کرده بود و به آرامی داشتیم ارتفاع کم میکردیم.
دیگر چیزی در کنترلم نبود. یک لحظه فکر کردم اگر از این فرصت استفاده نکنیم و نپریم بیرون، هواپیما به زمین میخورد. هرچه بصیرت را صدا کردم: «علی، علی، بپر بیرون»، جواب نداد. هرچه به زمین نزدیک میشدیم، درخت ها درشتتر میشدند. دیگر فرصتی نداشتم کاری بکنم. شروع کردم به عملیات ایجِکت . دستگیره را کشیدم. صداهایی آمد. فهمیدم کمکم رفته، اما خودم نشسته ام و هواپیما میرود توی درخت ها. شروع کردم به فعالیت دیگری. باید فرصت میدادم هواپیما برای ایجکت کارهایش را بکند. این فعالیت ها در مجموع 39/٠ ثانیه طول میکشد و به یک چشم به هم زدن کارها انجام می شود. ولی همین زمان کوتاه برایم طولانی به نظر می رسید. تسلیم مرگ شده بودم و برایم همه چیز تمام شده بود. بی اختیار همه زندگی ام جلوی چشمم آمد. ناخودآگاه گفتم: «خدایا، دارم میروم و کاری برای آن دنیا نکرده ام.» همان موقع کاناپه باز شد. هوایی به صورتم خورد و بیهوش شدم...»
گفتنی است زنده یاد صیاد بورانی پس از طی یک دوره بیماری درخردادماه سال 1393 جان به جان آفرین تسلیم کرد.