فرنگیس در برنامه فرمول یک

به گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از پایگاه خبری سوره مهر، سیدعلی ضیاء میزبان مهناز فتاحی نویسنده کتاب «فرنگیس» و فرنگ حیدرپور زن دلاور کرد بود. خانم حیدرپور در این برنامه به روایت ماجرایی پرداخت که نقطه عطف کتاب زندگینامه اوست.

او این چنین روایت کرد: روستای ما تا مرز 45 کیلومتر فاصله دارد، زمان آغاز جنگ 18 سال داشتم و ازدواج کرده بودم. پس از حمله عراقی ها مردم خود جوش از کشور دفاع می کردند و همان روزهای اول 8 نفر از اهالی فامیل از جمله دایی ام شهید شدند.

وی افزود: در حالی که مردهایمان رفته بودند مرز را نگه دارند، ما زن ها، بچه ها و پیرمردها به کوه رفتیم. بچه ها از گرسنگی گریه می کردند و من و پدرم داوطلب شدیم که به روستا برگردیم و وسایل آشپزی بیاوریم. من یک تبر هم از خانه برداشتم.

این شیرزن کرد ادامه داد: در راه برگشت لب رودخانه دو تا عراقی را دیدیم و یک آن همه اتفاقات جنگ و شهدا و روستایمان از جلوی چشمم گذشت. در یک آن که یکی از سربازان برای آب خوردن خم شده بود تبر را به سر او زدم و او در آب افتاد و آب قرمز شد. خم شدم قلوه سنگی برداشتم و به سمت سرباز بعدی نشانه رفتم و از سر او هم خون آمد.

حیدرپور یادآور شد: با پدرم او را اسیر کردیم و نزد زنان و کودکان برگشتیم. برخی از جمله خواهرم لیلا مرا بابت کارم سرزنش می کردند و برخی می گفتند کار خوبی کردی. از غذایمان به اسیر هم دادیم و او را سیراب کردیم و سپس به بسیجی ها و سپاهی ها تحویلش دادیم.

وی تاکید کرد: 12 روز در کوه ماندیم و سپس به سمت گیلانغرب حرکت کردیم. با نزدیک و دور شدن دشمن مدام محل زندگی مان را تغییر می دادیم و آواره بودیم. بچه اولم را هم باردار بودم اما نمی خواستم سربار کسی باشم و با سنگ برای خودم خانه ساختم.

این بانوی اسطوره درباره وضعیت فعلی اش نیز گفت: هنوز در همان روستا زندگی می کنم که مردمان با حرمت و مهمان نوازی دارد. این روستا 200 خانه دارد. دو فرزندم در گیلانغرب هستند و دو پسر دیگرم در روستا کنارم هستند.

مهناز فتاحی نویسنده کتاب «فرنگیس» این طور ادامه داد: بعد از آن 8 سال آوارگی هم خواهر و برادر و اقوام فرنگیس به خاطر مین های اعضای بدنشان را از دست می دادند.

وی درباره جرقه اولیه نگارش کتاب زندگی او بیان کرد: اولین بار تندیس فرنگیس را دیدم و کنجکاو شدم. درباره او که پرسیدم متوجه شدم چه کرده. بیشتر سوال کردم تا بدانم کسی از او کتابی نوشته یا خیر. وقتی فهمیدم ایشان زنده است و چنین کار بزرگی انجام داده است با خودم گفتم چرا باید کسی که تندیس به این بزرگی برایش ساخته اند و نماد مقاومت است گمنام باشد؟ هرطوری بود او را پیدا کردم.

مدیر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کرمانشاه با اشاره به نگارش کتاب های دیگر قبل از «فرنگیس»، تأکید کرد: او هم استانی من بود و وقتی اولین بار سراغش رفتم، از من استقبال کرد اما وقتی گفتم می خواهم کتابت را بنویسم گفت که چه؟ مگر من چکار کردم؟ یک سرباز را کشته و دیگری را اسیر کردم. کار خاصی نکردم. من برای او توضیح دادم که باید این ها روایت بشود. به زحمت راضی شد.

فتاحی یادآور شد: وقتی به او گفتم باید جلسات متعددی با او گفتگو کنم سختش بود. اول گفت فقط درباره مسائل جنگ می گویم. قبول کردم و به مرور درباره تمام زندگی اش پرسیدم و حتی پیش مادر و خواهرهایش رفتم. این کتاب حاصل سه سال گفتگوهای ماست.

وی همچنین به کتاب تازه اش اشاره کرد: کتاب «پناهگاه بی پناهی» را نوشتم که درباره پناهگاهی است که کنار تندیس فرنگیس خانم است و یک موشک درست از هواکش وارد این پناهگاه می شود و 300 زن و بچه بی پناه را شهید و مجروح می کند. همچنین کتابی را در دست نگارش دارم که ماجرای خاطرات خودم در زمان جنگ است. ما 8 بچه بودیم و خاطرات جالبی دارم.