اوج گرفتن فروش «آن بیست و سه نفر» همزمان با حضور اقتباس این اثر در بخش سودای سیمرغ

به گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از پایگاه خبری سوره مهر، فیلم سینمایی «بیست و سه نفر» که این روزها در سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر حضور دارد، برگرفته از کتاب پرفروش «آن بیست و سه نفر» نوشته احمد یوسف زاده است.

فیلم سینمایی «بیست و سه نفر» به کارگردانی مهدی جعفری در بخش سودای سیمرغ سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر قرار گرفت.

گفتنی است کتاب «آن بیست و سه نفر» خاطرات خودنوشت احمد یوسف زاده از دوران اسارت ۱۹ نوجوان کرمانی و ۴ نوجوان دیگر است که در عملیات آزادسازی خرمشهر توسط ارتش بعث به اسارت درمی آیند.

نویسنده در این کتاب شرح هشت ماه ابتدایی اسارت و اتفاقاتی که برای این گروه بیست و سه نفره افتاده از جمله ملاقات با صدام در کاخ ریاست جمهوری عراق را روایت کرده است.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در تقریظی بر این کتاب چنین نگاشته اند:«در روزهای پایانی ۹۳ و آغازین ۹۴ با شیرینی این نوشته ی شیوا و جذاب و هنرمندانه، شیرین کام شدم و لحظه ها را با این مردان کم سال و پرهمت گذراندم. به این نویسنده ی خوش ذوق و به آن بیست و سه نفر و به دست قدرت و حکمتی که همه ی این زیبائیها، پرداخته ی سرپنجه ی معجزه گر اوست درود میفرستم و جبهه ی سپاس بر خاک میسایم.

یک بار دیگر کرمان را از دریچه ی این کتاب، آنچنان که از دیرباز دیده و شناخته ام، دیدم و منشور هفت رنگ زیبا و درخشان آن را تحسین کردم.

۹۴/۱/۵

«نوجوان های چهارده ساله، پانزده ساله رفتند داخل میدان جنگ و مثل مردانِ جوانِ کارآمدِ رشید جنگیدند؛ بعضی به شهادت رسیدند، بعضی به اسارت افتادند. یک پسر بچّه ی شانزده ساله ، پانزده ساله، هفده ساله، مثل کوه در دوران اسارت در مقابل آن مأمور بعثیِ خبیث و سخت گیر می ایستد.» ۱۳۹۶/۰۸/۱۱

در بخشی از این کتاب آمده است: «سرباز عراقی تفنگش را به سمت من و حسن، که اکبر را با خود می بردیم، گرفت. دستور داد اکبر را روی زمین بنشانیم. نشاندیم. سرباز خیره شده بود به من و داشت قد و قامتم را نگاه می کرد. از نگاهش معلوم بود دیدن من برایش غیر منتظره است. لابد او از ایرانی ها تصویر دیگری در ذهن داشت و دیدن من، که نوجوانی بودم لاغر و استخوانی، با تصویر خیالی او همخوانی نداشت. نزدیک تر شد. چشمش افتاد به سربند سبز «یا زهرا» که بسته بودم روی کلاه آهنی ام. غیظش گرفت. به تلخی خواست بازش کنم. کردم. سرباز نزدیک تر شد. نگاهش پر بود از ترحم. داشت به عربی چیزهایی می گفت. فقط معنای «طفل صغیر» را از همة حرف هایش فهمیدم. او دلش به حال من سوخته بود. به همین دلیل نزدیک آمد و صورتم را بوسید و گفت: «الله کریم!» این لفظ امیدوارکننده را سرباز عراقی درست همان جایی به من گفت که شب قبل من به اسیر عراقی گفته بودم «لا تخف» و او به زنده ماندن امیدوار شده بود. روزگار چقدر زود کار من را جبران کرده بود!

سرباز مهربان ما را به کسی دیگر سپرد و رفت. مأمور جدید از نفربر بالا آمد. به اکبر، که بی رمق خوابیده بود، و به حسن نگاهی انداخت. سیلی محکمی به صورت حسن زد. آمد به سمت من و بی سؤال و جواب یک سیلی هم به من زد. پنجة سنگین سرباز عراقی در صورتم که نشست یک دفعه «اسارت» را تمام و کمال حس کردم.

برای خرید نسخه چاپی کتاب اینجا کلیک کنید.