خاطرات سعید ابوطالب از اسارت توسط نیروهای امریکایی

به گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از پایگاه خبری سوره مهر، این کتاب با موضوع وقایع نگاری از زندان های آمریکا در کشور عراق نوشته شده که ابوطالب خود نیز مدتی را در آن زندانی بوده است. این کتاب به گفته ابوطالب به نوعی خاطرات وی از حضور و اسارت چهارماهه اش توسط نیروهای ائتلاف در عراق است.

وی در مقدمه این کتاب درباره آن می نویسد: «ماجرا از زمانی آغاز شد که من برای ساخت مستندی با موضوع شرایط عراق بعد از آغاز حمله نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا در سال ۱۳۸۲ (۲۰۰۲ میلادی) به این کشور سفر کردم تا مستندی برای شبکه دو تلویزیون ایران بسازیم که اگر تمام می شد نامش را «مرداب سرزمین افسانه ها » می گذاشتیم و اما نشد. در این مأموریت محمدناصر پورصالحی که پیش از این در سال های دفاع مقدس کنار هم بودیم و تجربه ساخت مستند صبرا و شتیلا را با هم در لبنان داشتیم و سهیل کریمی که کمی پیش از این سفر او را می شناختم و در تولید مستند «رقص فقر» و «گزارشی از شرق» همراهی ام کرده بود، حضور داشتند.

من و سهیل دهم تیرماه در مسیر کوت به حله به اسارت تفنگدارهای دریایی آمریکا درآمدیم و چهار ماه بعد آزاد شده، از مرز شلمچه توسط نیروهای انگلیسی تحویل مقامات ایران شدیم. تابستان سال ۱۳۹۰، وقتی ساخت فیلم مستند «بنت جبیل » را در لبنان تمام کردم، فرصتی پیش آمد تا هر روز غروب روی یکی از صندلی های چوبی منطقه روشه رو به دریا، پشت به دانشگاه آمریکایی بیروت (AUB) بنشینم و خاطرات دوران اسارتم در عراق را مرور کنم و آخرین سطور آن را جایی تمام کنم که همه روزه ساکنین مسلمان و مسیحی بیروت همراه انبوه گردشگران خارجی، در ساحل مدیترانه قدم می زنند، تنها شاید به این دلیل که میان جمعیت یکی از زندانی ها یا زندان بان های کمپ فرودگاه بغداد یا کمپ بوکا در جنوب عراق را بیابم.

ابوطالب کتابش را با روایتش از زندانی شروع می کند که به همراه بیش از بیست زندانی دیگر خود را در آن می بیند. توصیفات او برای روایت از موقعیتی که در آن قرار گرفته از بخش های بسیار قابل تاملی این کتاب است:
نگهبان سیاهپوست آمریکایی که در راهروی ساخته شده از سیم خاردارهای بین چادرها قدم می زند، ناگهان می ایستد و حیران به آدم های شرقی این سوی سیم خاردارها خیره می شود. از نظر او این چهل نفر که در این بعدازظهر گرم و خفقان آور بغداد زیر چادرهای تنگ و خاک گرفته، قهقهه می زنند و شاید همه آن هایی که در این اردوگاه دربندند و شایدتر، همه اهالی بغداد «علی بابا» هستند. در افسانه هایی که او و اغلب مردم آمریکا پیش از این درباره عراق شنیده و خوانده اند، علی بابا سردسته چهل دزد بغداد است.

این عبارت را باید اولین بار چند هفته پیش، از سرباز زن لاغراندامی که یونیفورم نظامی با آرم «نی وی» به تن داشت و در پادگان تفنگداران دریایی در دیوانیه به سلول چوبی ما سرک کشید، شنیده باشم: «آر یو علی بابا؟»

کنایه او به ما، سه نگهبان جوان داخل سلول را، که رو به ما دو زندانی دست بسته اسلحه به دست ایستاده بودند، خیلی خوش آمد: هی علی بابا!

حسن، راننده عراقی هم سلولی ام، غیر از «سیگارت» این جمله را هم به انگلیسی بلد بود:
ـ نو علی بابا نو علی بابا. آی ام درایور.
وقتی مستأصل این جملات را زار می زد، سرش را به دیوار چوبی سلول می کوبید. حسن واقعاً فکر می کرد، آمریکایی ها ما را به این اتهام به بند کشیده اند...»

برای خرید اینترنتی این کتاب از سایت پاتوق کتاب فردا اینجا را کلیک کنید.