محمدرضا آقاسی

مرحوم «محمدرضا آقاسی» فرزند ششم یک خانواده مذهبی بود که در 24 فروردین سال 1338 در محله امامزاده سید نصرالدین تهران، به دنیا آمد. آقاسی درباره خانواده خود اینگونه نقل می کند: «مرحوم پدرم، با آنکه سوادی به آن صورت نداشت، اما قاری قرآن بود و از مریدان مرحوم آیت الله «حاج سید احمد طالقانی آل احمد» که روحانی سرشناس محل ما بود و پدر جوانمرد فاضل؛ زنده یاد «جلال آل احمد». از طرفی، مادرم حدود چهل سال است افتخار مداحی حضرت قمر بنی هاشم (علیه السلام) را دارد. از زمان بچگی کلمات را به هم می بافتم. مشخصاً از سنین سیزده چهارده سالگی. تقریباً بیست ساله بودم که انقلاب شروع شد. قبل از انقلاب، دو سالی هنرجوی «هنرستان هنرهای زیبا» شهر تهران بودم. منتها، از آنجا که به نحوه آموزش متون درسی و مدیریت خشک و بی بهره از ظرافت های تعلیم و تعلم هنری اولیاء امور هنرستان اعتراض داشتم، با مدیر، ناظم و بعضی از اساتید آنجا برخورد پیدا کردم. روی همین حساب هم، دو سال پیاپی مرا مردود کردند و دست آخر سال سوم؛ اخراجم کردند. بعد از آن ماجرا، مدتی در تسلیحات ارتش کار می کردم. این وضع ادامه داشت تا حوالی تابستان 1357 که با اوج گیری مسائل انقلاب، از تسلیحات هم زدم بیرون.»
آقاسی؛ شاعر مثنوی های شورانگیز
آقاسی را بیشتر به واسطه مثنوی های شورانگیز او می شناسند. قالب شعری که در میان سایر گونه های شاعرانگی به دلیل قدرت و توانایی منحصر به فرد بیان خود بسیار قابل توجه است.
مرحوم آقاسی خود در این باره اظهار کرده است: «انتخاب قالب شعری برای بیان ادراکات و احساسات شاعرانه ام، به این خاطر بود که در این قالب، برای فَوَرانِ شور درونی شاعر، به نسبت دیگر قالب های شعری، میدان به مراتب وسیع تری وجود دارد. مثنوی دریاست، مثنوی اقیانوس است. وقتی بخواهی بیایی توی چنین وادی هایی، «شرط اول قدم آن است که مجنون باشی». باید ایمان داشته باشی که ذاتاً فقیری و غنی مطلق خداست و باب جود و عطای خدا، آل محمد (ع) هستند. باید کاسه گدایی برداری، بروی در خانه اهل بیت (ع) را بزنی. احساس استغنا و بی نیازی هم نباید داشته باشی. در چنین صورتی؛ مطمئن باش اهل بیت (ع) تو را دست خالی از در خانه شان برنمی گردانند. هرچه شکسته تر و زارتر در خانه شان بروی، کاسه گدایی تو را پُرتَر می کنند. حالا در رابطه با معروف ترین شعری که خلایق در این ملک مرا به آن می شناسند؛ یعنی شیعه نامه، فقط می توانم بگویم که من شیعه نامه را از کرم اهل بیت (ع) دارم، نه از خودم؛ که هیچ ام و هیچ.»
شعر آقاسی به مثابه همان قول ابتدایی نگارنده، شعری است تند و بی پروا و نشأت گرفته از عمق ایمان و اعتقاد یک انسان بر مبانی آفرینش خود. در شعر او انسان به معنی انسان ظهور ندارد که انسان در دنیای شاعرانگی اش چیزی جز معنای هبوط الهی در خود ندارد.
محمدرضا آقاسی سرانجام خرداد ماه سال 1383 و در سن 46 سالگی خود را جاودانه کرد. رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی که در پی درگذشت فرمودند: «این حادثه غم انگیز ضایعه ئی برای هنر و ادبیات متعهد کشور و به ویژه شعر مذهبی و انقلاب به شمار می رود. شعر روان و با مضمون و خوش ساخت آقاسی که نمایشگر دل پاک و احساسات صادق و هنر خودجوش او بود، بی شک دارای جایگاه ویژه ای در ادبیات معاصر است».
در آستانه سالگرد درگذشت مرحوم آقاسی مجموعه سه هزار بیت از اشعار او در کتابی با نام «برمدار عشق» توسط دفتر گردآوری و تدوین آثار استاد محمدرضا آقاسی(ره) برای بار دوم منتشر شده است. این کتاب در فروشگاههای دفتر نشر معارف و سایت پاتوق کتاب موجود و قابل تهیه است.