ای کاش گل سرخ نبود!

نمونة یک رمان بومی و تعالی بخش. افت و خیز یک زندگی واقعی در متن ظریفی از وقایع و تحولات تاریخی و اجتماعی. رضاشاه، با تخریب فرهنگ و سنن این مرز و بوم، انسانهای زیادی را تباه کرد. گللر یکی از این تباهشدگان است. او که اکنون در آسایشگاه سالمندان زندگی سراسر حادثهاش را برای خانم نویسنده نقل میکند. گللر دختر یکی از روحانیان مشهد است که در دیداری دل به مهدی پسر همسایه میبندد. . . رمان خوان ها، مخصوصاً خانم های علاقه مند به رمان حتماً از خواندنش لذت می برند. کسی ندیده است که از منیژه آرمین به عنوان شاعر نام برده باشند؛ اما رمان «ای کاش گل سرخ نبود» یک شعر بلند تغزلی است.
این رمان در آغاز، مخاطب را با خود به آسایشگاه زنان سالمند می برد که مرگ را انتظار می کشند. در میان آنها اما «گللر» نمی خواهد بمیرد و انبوهی خاطره از گذشته هایی خاک گرفته دارد که در نظر دیگران وهم و خیال می آید. با این همه نویسنده ای از راه می رسد و با او همسفر می شود تا بروند به دور های دور.
حالا «گللر» از دلدادگی اش می گوید به مهدی، پسر نظامی سید میرزا مهاجر. خانواده و خاصه پدرش مخالف این وصلت هستند، اما گللر نفرین پدر را به جان می خرد و با مهدی می رود. شوهر نظامی اش که دستی بر موسیقی و شعر و خوشنویسی دارد، او را با خود می برد به سرزمین های ناشناخته، به میان ترکمن ها. بعد به دست گللر تار می دهد تا بنوازد و هر دو در نمایشنامه ای ایفای نقش می کنند.
اواخر حکومت رضا شاه است و نسیمی از مدرنیزاسیون وارداتی به کشور وزیده است. مهدی هم از گللر می خواهد که حجاب از سر بردارد و با مردان معاشرت کند. اما کمی بعد تر خبر می رسد که حاج حسن پدر گللر از غصه شنیدن این اخبار درباره دخترش مرده است. بعد مهدی به طرز مشکوکی کشته می شود، اما سپهر از او به یادگار می ماند. روزگار طوفان های سیاسی است. برادر گللر که نامش را از «ولی» تغییر داده به «مانی»، در روزنامه «طوفان» قلم می زند. مانی خواهرش را هم وارد تشکیلات حزب توده می کند. اما درست وسط اجرای یک نمایش خبر می رسد که سپهر از پشت بام افتاده و درگذشته.
گللر مدت ها آشفته حال و پریشان است اما با ازدواجی دیگر دوباره سامان می گیرد. حالا او از اسماعیل یک پسر دارد و دو دختر . اما باز هم روزگار ناسازگاری می کند و مانی که از حزب بریده به دست اعضای حزب کشته می شود. باقی رمان« ای کاش گل سرخ نبود» شرح زندگانی پر فراز ونشیب گللر است تا آخر قصه که به آسایشگاه ختم می شود. او یک بار دیگر در خاطراتش زندگی کرده است و حالا آماده است که آسوده بمیرد.