ماموریت به تهران

روابط ایران و آمریکا پس از پیروزی انقلاب اسلامی، همواره از مناقشه بر انگیزترین مسائل در حوزه ی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بوده است. واقع شدن در چهار راه شرق و غرب، همجواری با اتحاد جماهیر شوروی، وجود منابع سرشار نفت و بهره مندی از یک موقعیت مهم و استراتژیک در منطقه، باعث شده بود ایران همواره مورد توجه ایالات متحده باشد؛ به علاوه اینکه ایران یکی از بزرگ ترین بازارهای آمریکا در منطقه به شمار می رفت. به طوری که طبق گزارش ها 25 درصد بودجه ی کشور صرف خرید تسلیحات پیشرفته از آمریکا می شد. در کنار همه ی اینها، ایران «جزیره ی ثبات»، ژاندارم و حافظ منافع غرب و آمریکا و سدّ آهنینی در برابر نفوذ کمونیسم محسوب می گردید.

تمام این عوامل باعث شده بود ایران و رژیم وابسته ی پهلوی اهمیت فوق العاده ای برای آمریکا داشته باشند، لذا ازدست دادن چنین پایگاه مهمی در منطقه ی خلیج فارس برای آمریکا بسیار خطرناک بود. بنابراین زمانی که مبارزات انقلابی مردم ایران به اوج خود رسید و رژیم در آستانه ی سقوط قرار داشت، دولت آمریکا تمام تلاش خود را به کارگرفت تا از سقوط شاه و پیروزی انقلاب جلوگیری کند.

کارتر با وجود ادعای دفاع از حقوق بشر، از هیچ گونه حمایت مادی و معنوی برای حفظ رژیم و مقابله با مبارزات آزادی خواهانه و استقلال طلبانه ی مردم ایران فروگذار نکرد، اما علی رغم همه ی این حمایت ها، انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی و در میان ناباوری قدرت های بزرگ و تحلیل گران سیاسی به پیروزی رسید و غرب را با چالشی جدید به نام «جمهوری اسلامی» مواجه کرد؛ پدیده ای که پس از گذشت چند دهه همچنان به کابوسی برای غرب تبدیل شده است.