پنجه بر پیشانی

به کامْ تلخ تر از خلق وخوی خود بودم
شکسته، مثل صدا، در گلوی خود بودم

همیشه فرش لگدکوب آفتاب شدم
که مثل سایه، کنار عدوی خود بودم

از آن به کوچه پژواکِ درّه پیچیدم
که مثل کوه، همه عمر، روی خود بودم

به حبسِ شیشه اگر چون گلاب خو کردم
شهید عاطفه رنگ و بوی خود بودم

اگر چو رود زدم دل به خانه دریا،
مدام در عطش جست وجوی خود بودم

به این امید که چون چشمه دل زلال کنم
همیشه آینه شست وشوی خود بودم

کسی به کوچه تنهاییام نمیآمد
ندیم پنجره روبه روی خود بودم