یکی از مباحث مهم تاریخی حکومت پهلوی دوم، حضور فعال و تأثیر گذار بهائیان در ارتش شاهنشاهی است که از بدو تشکیل این حکومت تا آخرین روز های حیات آن با قوت ادامه داشت.
رشد و ارتقاء حداقل 45 نفر از بهائیان نظامی به درجات بالای نظامی و قرار گرفتن در سلک «تیمساران شاهنشاهی» موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور نمود. به خصوص آن که، حضور این عده در رأس هرم ارتش، با توجه به درجه و شغل آنها و خصوصا دیدگاه آنها نسبت به کشور، به طور حتم منشأ تأثیرات غیرقابل انکاری همچون اشتغال بهائیان در حکومت پهلوی دوم، عملکرد بهائیان نظامی در حکومت پهلوی، جایگاه «نظامی گری» در فرقه ی بهائیت، آشنائی با تعدادی از بهائیان نظامی و حضور آنها با هدف نفوذ پرداخته شده است.
کتاب حاضر نیز به بررسی حضور بهائیان در حکومت پهلوی می پردازد.