از زمین تا ماه با نام کامل «از زمین تا ماه؛ سفری به طول 97 ساعت و 20 دقیقه» رمانی علمی- تخیلی است دربارهی جاهطلبی انسان و آرزوی دیرینهاش برای سفر به تنها قمرِ کرهی زمین. این کتاب که در سال 1865 منتشر شد، جلد نخست از دوگانهای است که بعدها به «سفر به ماه» معروف شد. جلد دیگرش، «سفری به دور ماه» است. این دو کتاب، از شاهکارهای بیبدیل ژول وِرن و نشانهی ذهن خلاق و پیشروی اوست. این ترجمه از متن کامل و با تطبیق با متن اصلی فرانسوی انجام گرفته است. در این کتاب، ماجرای گروهی از توپچیهای جنگهای داخلی آمریکا مطرح میشود که پس از پایان این نبردها و اعلام یکپارچگی و صلح در آمریکا، خسته از بیکاری، دور هم جمع میشوند تا ماجراجویی دیگری را رقم بزنند. آنها دست به کار تدارک سفری به کرهی ماه میشوند و همهی موارد سفر، از جمله پرتابه یا موشک، باروت مورد نیاز، نقطهی پرتاب و حضور انسان در این سفر را میسنجند. ژول وِرن که بسیاری او را پدرِ ژانر علمی -تخیلی در ادبیات میدانند، با دانش دقیق و تخیل بیپایان خود، تک به تکِ ابزار و شرایط را توصیف میکند. جالب اینکه ژول وِرن بخشی از شهرت خود را مدیون این اثر و بخش دوم آن است. او با ظرافت ادبی و قریحهی بیبدیل خود به درونمایههایی از جمله روحیهی کار گروهی، اهمیت عملگرایی، دوری از هیجان و ذوقزدگی، اهمیت جایگاه علم در دستاوردهای بشر و البته روحیهی سختکوشی و جاهطلبی میپردازد. یکی از اصلیترین ویژگیهای رئیس باربیکن، شخصیت اصلی کتاب، مهارت حل مسئله و توانایی حفظ خونسردی در بزنگاه تصمیمگیری است. تنوع شخصیتها در «از زمین تا ماه» یکی دیگر از جذابیتهای این اثر خواندنی است؛ شخصیتهایی که برای همیشه در کتابهای علمی-تخیلی ماندگار خواهند ماند. طنزِ خاص ژول ورن در این اثر هم مانند دیگر آثار او از جمله دور دنیا در هشتاد روز، بهخوبی خواننده را با خود همراه میکند. اما این تازه شروع ماجرایی است که در کتاب بعدی، یعنی سفری به دور ماه، ادامه خواهد یافت.کتاب «از زمین تا ماه» از زمان انتشار تا امروز بارها مورد اقتباس قرار گرفته، چه بهصورت اپرایی به همین نام اثر ژاک اُفِنباخ، یا نخستین فیلم علمی تاریخ سینما اثر ژرژ ملیه. فیلمهای دیگری نیز در انگلیس، فرانسه و آمریکا از این کتاب ساخته شدهاند.حتی فضانوردان سفر تاریخی آپولو 11 نیز به تأثیر این کتاب در دستاوردهای هوافضایی بشر اشاره داشتهاند.
نوشتهشده در تحریریهی نشر افق
گزیده کتاب
رصدخانهی کمبریج در نامهی مفصل خود به تاریخ هفتم اکتبر، مسئله را از منظر نجوم به تفصیل بررسی و به پرسشهای علمی پاسخ داده بود؛ اکنون جنبهی مکانیکی و مهندسی آن باقی مانده بود. همین دشواریهای عملی بود که در کشورهای دیگر، مسئلهای غیرقابل تسلط تلقی میشد، اما در آمریکا تمام اینها به سادگی یک بازی بود! رئیس باربیکن، بدون هیچ اتلاف وقت، کمیتهی اجرایی از [اعضای] باشگاه توپ را انتخاب کرده و به کار گُمارده بود. وظیفهی این کمیته پاسخ دادن به سه پرسش اصلی بود: پرتابه [یا موشک]، توپ و باروت. این کمیته چهار عضو برتر در حوزهی دانش فنی داشت: باربیکن (با اختیار رأی تعیینکننده وقتی که رأیگیری به برابری برسد)، ژنرال مورگان، سرگرد اِلفینستون، و جِی. تی. ماستون که وظیفهی دبیری کمیته به عهدهاش گذاشته شده بود. در هشتم اکتبر، نخستین جلسهی کمیته در خانهی رئیس باربیکن، شمارهی سه، خیابان ریپابلیکن، گردهم آمدند. شخصِ مقام ریاست باشگاه با سخنانی جلسه را آغاز کرد. او گفت: «آقایان، همکارانِ عزیزم، ما باید اکنون یکی از حیاتیترین مسائل مطرحشده در دانشِ توپخانه را حل کنیم. شاید چنین بهنظر برسد که منطقیترین رویکرد برای شروع کار این باشد که نخستین جلسهمان را وقف بحث دربارهی موتور کنیم. بااینحال، پس از تفکر و تأملِ بسیار، بر من آشکار شد که پرداختن به مسئلهی پرتابه یا موشک باید بر توپ تقدم یابد؛ چرا که ابعاد توپ و لولهاش به ابعاد پرتابه یا موشک بستگی دارد.» ژنرال مورگان پاسخ داد: «بله، البته.» جیمز. تی. ماستون با صدای بلند گفت: «اجازه میخواهم صحبت کنم.»