هیرمان: خاطرات مردم لرستان از ایام شهادت حاج قاسم سلیمانی

بهار 1398 کسی چه می‌دانست از عمر پربرکت سرلشکر قاسم سلیمانی که قاعده دنیا و دنیاپرستان را برهم ریخته، کمتر از یک سال باقی مانده است؟! سرلشکری که مردمش او را با نام کوچکش صدا می‌زدند.

دور فلک چرخید و همان روزهای اول فروردین، استان‌هایی از کشور گرفتار سیل شد. دولت وقت، امکاناتش را بسیج کرد و اولین استان گرفتار در سیل به مدد رسانه‌ها، در توجه مردم و گروه‌های جهادی قرار گرفت تا خانه‌های سیل زده را از آب و گل درآورند، اما شوربختانه لرستان و خوزستان از این توجه محروم ماندند. سیل ویرانگری که گل‌ولای به جای مانده از آن، خانه‌ها را تا سقف پر کرد و مردم را بی‌پناه.

شب سیزدهم فروردین 1398 را همه لرستانی‌ها به خاطر دارند. شبی که ارتباط با پلدختر به حداقل رسید و آخرین تصویر، سیل هولناکی بود که چند خانه را در خود بلعید و و مردم بی‌پناهی که برای حفظ جان، روی پشت بام خانه هایشان پناه گرفته بودند.

همه چیز خبر از فاجعه بزرگ انسانی و تلفات سنگین می‌داد. اما از آنجا که اگر خدا نخواهد حتی برگی از درخت نمی‌افتد، صبح روز سیزدهم، خبر رسید که پیش‌بینی‌ها غلط بوده و مردم آسیب جانی ندیده‌اند، هرچند از خانه و زندگی‌شان چیزی باقی نمانده بود، جز انباری از گل! این یعنی نابودی سرپناه هزاران نفر.

در این بحران، حماسه‌های بسیاری خلق شد و یاد سال‌های دفاع مقدس دوباره زنده شد، اما دل‌خوری مردم از بی‌مهری‌ها برجای ماند؟ در میان این بی‌مهری‌ها، حاج‌قاسم، فرمانده محبوب مردمی، پابه‌میدان گذاشت. اوضاع مردم را از نزدیک لمس کرد و سنگ صبورشان شد. برخی از لُرهای سیل‌زده، پیش حاج قاسم زبان به شِکوه باز کردند که لرها از آغاز تاکنون، در هیچ دوره‌ای، به وطن پشت نکرده‌اند. افتخاراتشان را برشمردند و گفتند که این بی‌مهری حقشان نیست؟ بعد از آن دیدار، در رسانه‌ها دست‌خطی از حاج قاسم منتشر شد که محبوبیتش را بیش از پیش کرد:«دست تمام لرها خصوصا بسیجیان را می‌بوسم و افتخار می‌کنم که نَسب لر دارم.» همین دست‌خط شد بنای توجه بیشتر به مناطق سیل‌زده و به تبع آن عمیق‌تر شدن محبت مردم لرستان به حاج‌قاسم.

به راستی که وطن‌دوستی و وفاداری لرها در تاریخ نظیر ندارد. از مقابله علی‌مردان خان فیلی با هجوم افغان‌ها گرفته تا رشادت‌های شهید محمد بروجردی و رزمندگان لشکر 57 حضرت ابوالفضل علی سپاه و لشکر 84 ارتش که به تأسی از قمربنی هاشم مرگ را به بازی گرفتند تا رسم وفا را به جا آوردند و حاج قاسم سلیمانی در قدردانی از این مردمان غیور، سرآمد بود...»