بی شک تقویت گروه های مردمی در مناطق مختلف به جهت تشکیل شبکه ای از هسته های پیشرفت منطقه ای راهبردی متعالی است که علاوه بر تقویت بنیان های مردم سالاری دینی و تحقق پیشرفتی پایدار، بر بسیاری از الگوهای توسعه گرا و یا رهبردهای تصدی گرایانه دستگاه های حاکمیتی تفوق داشته و معایب آن ها که از جمله حرکت برریل الگوهای مخرب غربی، فربه شدن ساختارهای حاکمیتی، تضییع منابع در اثر بومی نبودن طرح ها، عدم اتکا به توان مردمی و عدم بهره برداری از سرمایه اجتماعی و ...است. را به دنبال نخواهد داشت .
بنابراین حرکت به سمت تقویت و فعال سازی هسته های کنشگر پیشرفت، راهبردی است که نیازمند ساخت الگوهای بومی پیشرفت می باشد.و نخستین گام از کار با هسته های پیشرفت و تعریف عملیات و یا طراحی مسیر ارتثا برای آن ها، ارزیابی آن ها به جهت شناخت وضعیت کنونی است.
ارزیابی هسته های پیشرفت تصویر دقیقی از آنچه یک هسته در توان دارد و نیز ظرفیت های آن را در اختیار خواهد گذاشت که ناظر به آن می توان مسیر رشد هسته و نوع نقش آفرینی آن در تحقق پیشرفت منطقه ای را ترسیم نمود.
در کتاب پیش رو، کلیه دستاوردهایی که از گام های مختلف طراحی الگوی ارزیابی هسته های کنشگر پیشرفت حاصل شده، به رشته تحریر درآمده است.