او یک دستمال سرخ بود: خاطرات عبدالله نوری پور

برای آخرین دیدار به بیمارستان رفتیم. منصور روی تخت آرام خوابیده بود. در چهره‌اش چیزی دیده نمی‌شد، جز آرامشی که حسرت آن را بیشتر می‌کرد. اوسطی دیرتر از ما وارد گروه دستمال سرخ‌ها شد و زودتر از ما برات شهادت را گرفت. اصغر وصالی دستمال سرخ را از پیشانی منصور باز کرد و به گردنش بست. شاهرگ منصور تند و تند می‌زد! با چشم‌های من این‌طور می‌دید که دستمال دور گردنش بی قراری می‌کند و سرخ و سرخ‌تر می شود.