دشت عباس

خاطرات پایداری برای نویسندگان و شاعران دستمایه هایی برای آفرینش آثارشان است. نقل روایت های جنگ اگر با زبان ادبی و فضاپردازی های داستانی باشد، می تواند انگیزه ای برای نوشتن شود. هدف از آفرینش ادبی انتقال صرف عینیت نیست؛ چرا که با پایان یافتن واقعه عظیمی مثل جنگ عینیتش هم به پایان می رسد. دیگر هرآنچه می بینیم اعم از فیلم های مستند، خاطرات و روایت های شفاهی رزمندگان، حکم وسیله ای را برای انتقال آن مفهوم به ذهن نویسنده دارد؛ چنانچه وقایع جبهه های جنگ در مناطق سوسنگرد، اهواز، اندیمشک و دزفول و عملیات های بیت المقدس و فتح المبین و لحظات حضور در کنار شهیددکتر مصطفی چمران، شهید محمدابراهیم همت و حاج احمد متوسلیان محتوای یادداشت های شهید محمد رضا خلیلی در کتاب «دشت عباس» است. شهید خلیلی در این کتاب، مشاهدات و یافته ‏های خود را در تحولات و وقایع کشور در فاصله زمانی پنجم آذرماه سال 1357 تا هفدهم اسفند سال1361 یعنی سه روز قبل از شهادتش بازگو می‏کند. بخش اعظم خاطرات درباره جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و توصیف جبهه‏های نبرد است. در انتهای کتاب آخرین نامه شهید محمدرضا خلیلی به خانواده اش و وصیت نامه و عکسی از او منتشر شده است. دشت عباس در ابتدا یک بغل دفترچه و چند پوستر ریز و درشت لوله شده، لای بقچه چیت گره خورده ای بود که پدر پیر شهید خلیلی به دفتر ادبیات و هنر مقاومت به امانت سپرد و گفت: همه اینها نوشته های پسر شهیدم است، دانشجو بود در عملیات بیت المقدس شهید شد... از آن بقچه تا این کتاب حدود یک سالی راه بود که همه آن را حجت ایروانی نویسنده کتاب پیمود.