... ساعت حدود ده و ربع بود که دوباره زنگ مدرسه به صدا درآمد. انگار صدای این زنگ با زنگ های روز قبل فرق می کرد. بچه ها می دویدند. من نیز با دوستم سیما به حیاط رفتیم. بعضی از بچه ها بر روی زمین دراز کشیده بودند. بعضی گریه می کردند و بعضی هم، حرف می زدند و می خندید. نمی دانم خودم جزء کدام یک از آنان بودم، چون ...
ـ یک شب به خوابم آمد و گفت: «مادر چرا خواب غذا نمی خوری؟ این طوری مریض می شوی.» گفتم از وقتی تو گرسنه از دنیا رفتی چیزی برایم ارزش ندارد. گفت: «شب های جمعه برایم خرما و حلوا خیرات کن. آن وقت من پسر می شوم.»چند هفته هر شب جمعه حلوا و خرما خیرات کردم. یک شب دوباره آمد به خوابم و گفت: «مادر حالا من دیگر سیر شدم. خیراتی که می دهی به من هم می رسد.» (ص 90)ـ ... وقتی شنیدم مدرسه بمباران شده شتابان خود را رساندم در کمال ناباوری دیدم مدرسه به ویرانه ای تبدیل شده و بچه ها مثل گل پرپر شده اند. انفجار بمب یا موشک فریادهای شادی را خاموش کرده و فریاد کمک بچه ها را بلند کرده بود. بچه های دبستان از ترسی غریضی به هم تکیه داده و می لرزیدند. وقتی مرا دیدند به سویم دویدند و خودشان را به من چسباندند. به وضوح صدای ضربان قلب کوچکشان که از شدت ترس داشت در سینه شان می تپید، می شنیدم. (ص 119)