تحفه تدمر: روایت زندگی جانباز مدافع حرم امیرحسین احمدی

انفجار جگر زمین را کند و ریخت به هوا. گردوخاک و بوی باروت پیچید توی دماغم. حاج ولی داد زد: «بدو که زدن»... از چادر بیرون زدم. بین پوتین و دمپایی، دومی را انتخاب کردم. پریدم توی ماشین. سوئیچ را پیچاندم. همه حواسم رفت سمت کاری که بر عهده‌ام بود. بقیه بدون تلف کردن وقت دویدند سراغ موقعیت خودشان. خمپاره بعدی نشست نزدیکی‌های ماشینم.

صدای گرومپ پرحجم و گیجکننده‌ای که تکانم داد. صدای سوتش یک ثانیه هم طول نکشید! همه معادلات ذهنم از سوت سه ثانیه خمپاره و فرصت خیز رفتن به هم ریخت. ماشین که راه افتاد، تازه فهمیدم اگر صدای سوت را بشنوم هم نمی‌توانم خیز بروم! یاد فیلم‌های جنگی افتادم و ماشین‌هایی که از میان انفجارها رد می‌شدند. اگر گلوله روی ماشین می‌نشست، پودر می‌شدم. تا برسم به ماشین مهمات، انگار دو ساعت توی راه بودم و هر لحظه منتظر یکی از گلوله‌های سرگردان که بشوم تنور آتش.