سوسیوکاوی: نظریه ای در باب رهایی و رنج

جامعه عین رنج است و این یک اصل است… انسان فکر می‌کند که می‌تواند همه وجود و ظرفیت‌های بالقوه خودش، جامعه و انسان‌ها را بالفعل کند. او فکر می‌کند که همه ایده‌آل‌ها را می‌شود روی کره خاکی یا جامعه پیاده کرد. همان لحظه که تو تصور می‌کنی می‌توانی امر ایده‌آل را به چنگ بیاوری و لباس امر واقع را بر او بپوشانی و بعد بگویی ما به ساحت ایده‌آل رسیدیم، شکاف ایجاد می‌شود.
تناقض و پارادوکس بین ایده‌ها و امر واقع برزخ انسان است. از یک سو به انسان حرکت، جوشش و انگیزه می‌دهد که دائم به این امر واقع رضایت ندهد…
به قول سقراط که به او می‌گویند تو داناترین فرد در آتن هستی، می‌گوید که بله درست است اما نه به آن دلیل که شما می‌گویید.
من داناترین فرد در آتن هستم، نه به‌دلیل این‌که دانسته‌هایم بیشتر از همه است، بلکه به این دلیل که من می‌دانم که هیچ نمی‌دانم. فاصله بین امر ایده‌آل و امر واقع تعریف هبوط انسان است. هبوط یعنی این‌که انسان بداند یا به این وجدان برسد که در این عالم واقع نمی‌توان همه ظرفیت‌های ایده‌آل را به منصه ظهور رساند.
این نوع فهم و دانایی دو پیامد برای انسان دارد: یکی اینکه به سمت نیهیلیسم یا پوچ‌گرایی بلغزد و بگوید که پس این دنیا چیست و به چه دردی می‌خورد. اگر نمی‌شود به زیباترین زیبایی‌ها رسید، پس باید همه‌چیز را آتش زد و زشتی‌ها را نابود کرد…