آبی آتشین: روایتی از حماسه پرسنل نیروی هوایی 19 بهمن 1357

باور نمی کند اگر به او بگویی که تا چند روز دیگر، وحشت برای همیشه تمام است. باور کردنی هم نیست. مگر هرگز آن پیکره های برنزین و سنگین و مسین و پولادین برافتادنی بودند؟
همین تمثال های بی شماری که حالا او هم یکیشان را به خیال خود سپر بلایش کرده و ضامن بقایش, و یکی پس از دیگری علم می شدند. حالا نمی داند که چه قدر آن برج به آسمان سرکشیده که پیش رویش می نشیند، سست و تو خالی است و فرو ریختنی.
حالا در دل سیاه شب است و هر چه به سپیده نزدیک می شوی, ظلمت تیرگی بیشتری می گیرد و سرما به جانت می نشیند. باید سحر برسد تا بنگرد و بگرید به شوق, از باور رفتن ضحاک. هنوز، هول سایه ها را دارد.