قاب های روی دیوار: روایت زندگی فاطمه کرمی، مادر شهیدان انجم شعاع

دو قطره اشک گوشه چشم هایم جمع شده اند، اما نمی ریزند.
روی صندلی می نشینم و سجاده را جلویم پهن می کنم. نمازم تمام شده که حاجی وارد اتاق می شود. بوی عطرش در ریه هایم می پیچد. امانت هایی را که خداوند به من داده بود، یک به یک پس دادم. گره چادرم را از زیر چانه باز می کنم. به حاجی نگاه می کنم که رو به نقطه نامعلومی لبخند می زند. گرد پیری روی صورتش نشسته. چقدر شکسته شده! با آنکه کمرش از این همه داغ خمیده، اما لبخند از روی لب هایش محو نمی شود. مدام می گوید:
"الهی رضا برضائک. اگه ده تا پسر دیگه هم داشتم، خرج این مردم و انقلاب می کردم. خدا همین تعداد کمش را هم از ما قبول کنه. فاطمه جان! الحمدلله که امانت های خدا را بهش برگردوندیم. ان شاء الله که از جفتمون راضی باشه."