دفتر تحکیم وحدت در کشاکش سنت و تجدد

انقلاب اسلامی ایران در عصر غلبه ی ساحت مادی و ابزاری انسان بر ساحت الهی و معنوی آن پیروز شد، لذا در عالم غرب نیز همزبانانی یافت که در زمانه ی عسرت تفکر انسانی با این پدیده بزرگ قرن همنوا شدند. گروهی از این متفکرین که از ظلمتکده دنیای مدرن آشفته شده و عقل خودبنیاد را برای راهبری انسان و جامعه صالح نمی دانستند، منتظر فرارسیدن عصر دیگری بودند و پیروزی انقلاب اسلامی را طلیعه ی این دنیای در حال تولد یافتند. میشل فوکو متفکر فرانسوی یکی از برجسته ترین این زمره بود که البته حافظان و مدافعان وضع موجود در غرب آنان را مرتجعانی نامیدند که مانع اتمام مدرنیته اند. متفکران پست مدرن غرب با پرسش از بنیادهای مدرنیته در ایجاد شکاف در باورهای انسان مدرن مؤثر بودند و با نگاهی ویژه به تاریخ از منظری غیر از دید تجددی (که بر پیشرفت تأکید می کند) در فهم ما از تاریخ و قطعیت زدایی از مدرنیته دخیل شدند. در میان اندیشمندان افکار فوکو تأثیرات ژرفی در گفتمان فرامدرنیته داشته است. فوکو تاریخ را یک خط سیر تکاملی و بلاانقطاع نمی داند بلکه این خط سیر را نامستمر تفسیر می کند و در این راه روش های دیرینه شناسی و تبارشناسی را به کار بسته است. اثر پیش رو تحقیقی است درباره ی چگونگی و روند تطور گفتمان دفتر تحکیم وحدت از زمان شکل گیری تا حال. نگارنده ی کتاب نخست با بررسی و توضیح نظریه گفتمان فوکو و معرفی آثار اصلی این متفکر و با استفاده از تبار شناسی و دیرینه شناسی در پی آن است تا شیوه نهفته و ناآگاهانه تشکیل گفتمان های این گروه را آشکار کند.