عشق،‌ عطش، عاشورا: 72 متن ادبی عاشورایی

فرات یعنی آب؛ آبی که آینه‌دار عطش است و جاری زلالی که نمی‌ توان گفت آب است یا آتش، چرا که نگاه به آن دل را می‌ سوزاند.

فرات یعنی اشک؛ نهری که بحری از غم در دل دارد و جاری زلالی که نمی‌ توان گفت آب است یا اشک، چرا که از روز عاشورا، چون سیل اشکی روی زمین جاری است.

فرات یعنی عطش؛ آینه‌ ای که تصویردارِ تشنگانی است که در کنار آب از عطش سوختند و بر دل فرات برای همیشه آتش افروختند و اینک نهر فرات، تشنه‌ ترین نهر دنیاست که یاد تشنگی، دامن ذهنش را رها نمی‌ کند و پیوسته به یاد عطش می‌سوزد.

فرات، نهر مقدسی است که رایحه بهشت و بوی اهل بیت (ع) می‌دهد؛ نهری است که مَهر فاطمه (س) است و بوی دستان عباس (ع) از آن به مشام می‌رسد. از این رو مظلومیت از سر و روی این آب می‌بارد و یادآور آب دیده کودکان تشنه حسین (ع) است.
در نگاه شیعه دل سوخته، این نهر تشنه‌ترین نهر عالم است که با یاد عطش می‌سوزد و قصه پرغصه بی‌آبی عاشوراییان، پیوسته در فکر فرات جاری است. این آب اگر مَهر فاطمه (س) نبود و اگر در روز عاشورا در مقابل چشمانِ تشنگان نبود، یاد و خاطره‌اش انسان جانسوز و جانگداز نبود......