گفت بگو، می گویم

در بخشی از یادداشت این کتاب، با عنوان «چهل سالگی» می خوانیم:

همیشه گمان می کردم خرداد امسال برایم خیلی با خردادهای پیش فرق خواهد داشت، تا اینکه خرداد امسال رسید و هیچ اتفاق عجیبی نیفتاد. نه از چیرگی غفلت، کاسته شد و نه از تراکم زنگار ها، زدوده گشت. خرداد آمد و روزگار همان است.
۴۰ سالگی هم انگار با خودش چیزی نیاورده است. معلوم شد نوزادی که در این ماه چشم به جهان گشوده بود هنوز از زندگی نیاموخته است و هنوز بیهوده چشم به دست ماهها و روز ها دارد. جانی که باید به ۴۰ می رسید هنوز خُرد است و سرگرمی می کند و تنی که باید هنوزجوان می ماند، لنگان لنگان از مرز ۴۰ می گذرد. خواستم افسوس و دریغ را جایگزین کلماتی کنم که سالها برای چنین روزی در خاطر می گذراندم که دیدم بار ها بهتر از من نوشته اند.
یکی از آن نوشته ها از نویسنده نامدار مصری «مصطفی لطفی منفلوطی» است و این ترجمه آزاد بخشی از آن، به یادگار خردادی مثل همه ماه ها برای همه آنان که دنبال کلماتی چنین گشته اند و نیافته اند، هدیه ای برای همه آزردگان و خستگان این روزهای ۴۰ سالگی و همه آنان که دیگر به جای تلألو شعله شمع تولد، چشم به آب شدن قامتش می دوزند!
«اینک به قله رسیدهام، در هرم زندگی و اینک از طرف دیگرش سرازیر شدهام و نمی دانم آیا خواهم توانست به آرامش و نرمی فرود آیم و به سلامت پای بر دامنه بگذارم، یا در این شیب تند پایم می لغزد و فروخواهم غلتید.
سلام بر تو ای گذشته زیبا، که میدان گسترده رؤیا ها و آرزو ها بودی و در آسمان دلفریب و گشادهات پر می گشودیم و چون پرواز کبوتران سپید در افق ها می رفتیم و باز می گشتیم. نه از دردی ناله می کردیم و نه به شکایتی زبان می گشودیم، همه چیز در نگاهمان زیبا بود؛ حتی فقر و نیاز و تحمل سختی های زندگی و کشیدن بارهای سنگینش، که هر منظره ای از چشم انداز هایت جامه ای از بافت سپید گل می پوشید و فریبنده می شد و دل می برد و خاطر می فریفت و گمانمان چنین بود که این قایق زیبا که ما را در دریاچه صاف و آرام تو می گرداند همچنان به راه خود خواهد رفت، نه کسی راه بر او خواهد گرفت و نه موجی تند بر او خواهد شورید.
از درد ها و دغدغهها، در زندگی تنها دو خواستهمان بود، یکی را می بردیم و دیگری را می باختیم، اولی را می گرفتیم و دومی را از دست می دادیم. اگر اشکی از چشممان می ریخت یا از نبودن دوستی بود و یا از بودن دشمنی، یا از بیداری شبی بود و یا از بیکاری روزی. یا از تلخی نگاهی حسود بود و یا از تندی کلامی شدید. و چیزی نمی گذشت که خوشی ها و خرمیهایمان چون رودی خروشان می جوشید و می گذشت و زشتی ها و پلیدی ها را می شست و می بُرد و باز زندگیمان صاف بود و پاکیزه و زلال...