کتاب طنز - جلد ششم = 6 the book of satire

گستردگی حوزه کارهای ادبی منوچهر احترامی که بخش های مختلف از پژوهش و تحقیق گرفته تا نقد، شعر، داستان و طنز را شامل می شده، بهانه اصلی تدوین این کتاب بوده است.
در این کتاب علاوه بر مقالاتی از متخصصان مربوط به هر حوزه، چند سخنرانی از زنده یاد منوچهر احترامی هم دیده می شود و محققان آثار این طنزپرداز فقید قطعاً از مطالعه این کتاب بی نیاز نخواهند بود. در این کتاب و پس از مقدمه شعرگونه یا نثر مقدمه وار عبدالجواد موسوی درباره احترامی، مقاله «به هیچ گرفتن» یوسفلی میرشکاک را می خوانیم. این شاعر نامدار کشورمان در مقاله خود در پاسخ به این سئوال که می پرسد: «چرا طنزپرداز به هیچ حادثه و ماجرایی جدی نمی نگرد؟» می نویسد: «از آن رو که سخت جدی است؛ جدی تر از همگان. اما جهان و جهانیان از هرگونه جدیت حقیقی تهی شده اند.» میرشکاک همچنین می نویسد: «گمان نمی کنم زنده یاد منوچهر احترامی به چنین پایگاهی بر شده باشد که فی المثل در تابستان و زمستان هم به دیده ریشخند بنگرد، اما در این تردیدی نیست که مناسبات انسانی را یکسره ریشخندآمیز می دید.
رویا صدر هم در مطلبی با عنوان «البته هونگ دسته داره» به جلوه های فرهنگ مردم در آثار منوچهر احترامی پرداخته و می نویسد: «احترامی قالب های مختلف کلاسیک و مدرن را در طنز آزموده و در همه آنها مهارتی استادانه از خود نشان داده است، ولی در هر حال، احاطه دقیق و علمی او بر فرهنگ مردم، این گونه آثارش را از بسیاری آثار مشابه تمایز و برتری بخشیده است.
«ستیز با جوهره رذالت» عنوان مقاله ای است به قلم محمدعلی علومی. سیدعمادالدین قرشی هم با هدف بررسی اجمالی بر طنز کودک و نوجوان «نبودن اما بودن» را نوشته است.
در این کتاب مقاله ای از ابوالفضل حرّی با عنوان «نقیضه به منزله شگرد غالب در آثار احترامی» آمده است و «به احترام احترامی» هم عنوان مطلبی است به قلم اسدالله امرایی. «همیشه شیطان راست پنجگاه می نوازد» یک بررسی مقایسه ای است از داستان وقتی که شیطان راست پنجگاه می نوزاد و داستان ملکوت، به قلم علیرضا لبش. «میدان داری استاد احترامی» هم مقاله ای است از اسماعیل امینی. در ادامه گفتگوی مهدی فرج اللهی با منوچهر احترامی و نیز متن گفت وگوی داریوش ارجمند با این طنزنویس فقید آمده است.