کوچه ای که تکرار می شود

_ قاسم مگه کله خر خوردی؟ چرو گردن گرفتی؟ 

جوابی ندادم، خودش می‌دانست نادر بیچاره هست. آقای فرهادی با تندی راهش را گرفت و ازمان دور شد. نادر یواش به سمتم آمد، ترسش رفته بود اما 

لب‌هایش چنان آویزان بود که چیزی به رویش نیاوردم. 

_ قاسم ... 

چشمان شرمنده اش به خاک زمین میخ شده بود. دستم را روی شانه اش 

گذاشتم. 

_ کاکو غمت نباشه طوری نشد که... 

«دمت گرم» را چنان از ته دل گفت، که به دلم نشست و اخم و تخم آقای فرهادی را از ذهنم بیرون کرد. سرش را بالا آورد و بازویم را گرفت بار دومیه که کمکم میکنی حتما جبران میکنم. 

دفعه اول فراموشم شده بود که یادآوری اش کرد، شانه اش را فشار دادم. 

_ دیگه اصلا بهش فکر نکن.

 

تقریبا دو سال پیش بود که توی بازی، چوب خورد به دستش و خونش بند نمی آمد، از درد آب توی چشمهایش جمع شد بریدگی ساعدش را بررسی کردم؛ بخیه هایی که باید میخورد و هزینه ای که باید پرداخت میکرد و پدری 

که وضع مالی خوبی نداشت. 

_ پاشو خودم میبرمت در مونگاه. 

ماشین گرفتم به مقصد مرودشت. 

_ نذاری مامان و بابات بفهمن ها!

ناراحت میشن...