انتظار: عامیانه، عالمانه، عارفانه
●دسته بندی: امام زمان و مهدویت
●ناشر: حکمت و بیان
●نویسنده: علیرضا پناهیان
●سال نشر: 1404
●تعداد صفحات: 330
معرفی کتاب
در این اثر سعی شده انتظار نه به عنوان مفهومی انتزاعی، بلکه به عنوان محرکی برای تحول فردی و اجتماعی تبیین شود. انتظار واقعی باید در سبک زندگی ما تجلی پیدا کند.
این کتاب با ویرایشی جدید در قطعی به چاپ رسیده است.
ویژگی‌های ممتاز کتاب:
1. رویکرد سه‌بعدی به مفهوم انتظار:
- تحلیل "انتظار عامیانه" (مردم‌پسند)
- بررسی "انتظار عالمانه" (فلسفی-کلامی)
- واکاوی "انتظار عارفانه" (سلوکی-معنوی)
2. پاسخ به پرسش‌های بنیادین:
- چرایی تأخیر در ظهور با وجود شرایط ظاهری آماده؟
- تحلیل عدم تکمیل تعداد یاران خاص (313 نفر)
- تناقض ظاهری بین ادعای انتظار و مقاومت در برابر امام(عج)
- روش‌های پرورش عشق به امام زمان(عج) در زندگی روزمره
3. کاربردهای عملی:
- تأثیر مفهوم انتظار بر تصمیمات روزمره
- ارتباط انتظار با سبک زندگی اسلامی
- نقش انتظار در تحولات فردی و اجتماعی
برتری‌های این اثر نسبت به کتب مشابه:
✅ ترکیب مباحث نظری و کاربردی
✅ زبان شیوا و قابل فهم برای عموم
✅ استناد به منابع معتبر دینی
✅ پاسخگویی به شبهات روز
✅ قابلیت استفاده به عنوان متن درسی دانشگاهی
بخش‌های کلیدی کتاب:
- تحلیل رابطه انتظار و مبانی اعتقادی
- بررسی عوامل تأخیر ظهور
- آسیب‌شناسی انتظارهای نادرست
- راهکارهای عملیاتی شدن فرهنگ انتظار
گروه‌های هدف:
- دانشجویان و طلاب
- پژوهشگران مهدویت
- فعالان فرهنگی
- عموم علاقه‌مندان به معارف مهدویکتاب "انتظار: عامیانه، عالمانه، عارفانه" با ارائه تحلیلی نو و نظام‌مند از مفهوم انتظار، توانسته جایگاه ویژه‌ای در میان آثار مهدوی پیدا کند. این اثر هم برای مخاطب عام جذاب است و هم می‌تواند منبعی ارزشمند برای محققان باشد. مطالعه این کتاب دیدگاه خواننده را نسبت به مسئله انتظار و مهدویت به طور کامل متحول می‌کند.
گزیده کتاب
««عشق» واژه‌ای است که در ادبیات کهن فارسی، اکثراً به محبت شدید اطلاق می‌شود. و معمولاً چنین محبتی بیشتر جنبۀ معنوی و عرفانی دارد تا جنبۀ زمینی و مادی؛ چرا که علائق مادی و زمینی معمولاً آن‌چنان اوج نمی‌گیرند و یا اگر اوج هم بگیرند، فرود آمدنشان بسیار سریع اتفاق می‌افتد. بنابراین خوب است ما هم این لفظ را در غیر از این معنا استفاده نکنیم. حتی در روابط عاطفی عادی نیز از به کار بردن آن اجتناب کنیم.
صرف‌نظر از معنای لغوی لفظ عشق در زبان عربی، وقتی به ترجمۀ عشق در ادبیات غنی و عارفانۀ فارسی نگاه می‌کنیم، آن را اصطلاحی برای محبت شدید می‌یابیم که شاخص اصلی آن، ازخودگذشتگی است. اگر محبتی آن قدر زیاد شود که اصرار بر فدا شدن برای معشوق را در پی داشته باشد، آن‌گاه عاشقی پدید آمده است. به این ترتیب یکی از بهترین کاربردهای این لفظ، علاقۀ شدیدی است که می‌توان به امام زمان ارواحناله‌الفداء داشت.
صرف‌نظر از اینکه نمی‌شود به امام زمان، «کم» علاقه داشت و هر کسی با آن حضرت ارتباط قلبی و عاطفی برقرار کند به مرور زمان به محبت شدید او گرفتار خواهد شد، اساساً ما نیازمندیم که به کسی عاشقانه مهر بورزیم و با عشق او، زندگی و وجود خود را گرم کنیم. این محبتِ خیلی شدید، به کسی جز امام زمان (عج) نمی‌تواند تعلق بگیرد، و به ایشان هم نمی‌تواند که تعلق نگیرد. یعنی نه می‌توان کسی را به اندازۀ او دوست داشت و نه می‌توان او را به این اندازه دوست نداشت. اگر محبت ما به آن حضرت تا این حد شدید نیست، معلوم می‌شود که ما در روح خودمان مشکل داریم، و الّا او دوست‌داشتنی‌تر از این حرف‌ها است.
اطلاعات کتاب
- ●زبان کتاب: فارسی
- ●سال نشر: 1404
- ●چاپ جاری: 1
- ●نوع جلد: جلد نرم
- ●قطع: رقعی
- ●تعداد صفحات: 330
- ●ناشر: حکمت و بیان
- ●نویسنده: علیرضا پناهیان
- ●تحقیق و تنظیم کتاب: موسسه عصر بیان معنوی