نوشته حاضر محصول تلاشی است علمی در پاسخ به این سئوال دیرینه «چرا در تاریخ صدسالۀ اخیر ایران ارتباط بین دو قشر معظم روحانی و روشنفکر دانشگاهی آن گونه که باید و شاید دوستانه نبوده و نیست، بلکه در بیشتر موارد بین آن دو رقابتی ستیزه جویانه و ویرانگر حاکم بوده است.» این نوشتار از یک مقدمه و شش فصل تشکیل شده است؛ فصل اول به تعریف نظری وحدت بین نخبگان و بیان ابعاد آن پرداخته، فصل دوم به سراغ تاریخ صدساله ایران رفته و به کنکاش در ماجراها و مقاطع تاریخی مهمی که این دو قشر در آن رقابت داشته اند پرداخته است. در فصل سوم دیدگاه اندیشمندان بومی مسلمان مطرح گردیده است و در فصل چهارم با استفاده از یافته ها به طرح سئوال علمی پاسخ داده است در فصل پنجم و ششم نتیجه گیری و پیشنهادات ارائه شده است.