فرشته ها بیدارند

«صورت خاک آلودش موج برداشت، لبخند روی لب های خشکش نشست.انگار قند توی دلش آب می کردند. با شور و شوق گفت:
- خیلی با صفاست.
سرش را بالا برد، دوباره با دوربین دید زد. بلافاصله روی سینه کش خاکریز دراز کشید. در میان ابرهای سیاه، گرد و غبار و دود بالای سرش به دنبال ابرها ی پنبه ای توی آسمان می گشت زیر لب زمزمه کرد. مهدی، محمد باقر... مگه قول ندادید که بعد از شهادت به خواب دیگر دوستان بیایید. چه شده این دوست قدیمی رو فراموش کردید. مردان حسابی، ما ناحسابی را دعای خیر مرحمت کنید.
دو ساعتی گذشت. حجم آتش خیلی کمتر شده بود.
حسین رو به کاظم کرد و گفت:
- دستش درد نکنه ، اینجا یه شیر می خواست که رسید!

همانطور که حسن روی لبه خاکریز دراز کشیده بود و از توی دوربین نگاه می کرد، دوربین از دستش افتاد، پیشانی اش به خاک نشست.....»