دار بر دوش

سید اسدالله به ابرهای سیاه چشم دوخت، کلافه و سردرگم طول حیاط کوچک خانه اش را قدم زد، دستی به سر و صورتش کشید و زیر لب دعا خواند.
سکوتی کشنده بر فضای خانه حکمفرما بود، صدای ضربان قلبش را می شنید، پالتوی مندرس و قدیمی اش را مرتب کرد، تمام دعاهایی را که از حفظ بود در ذهن خود مرور کرد، در آن هوای سرد زمستانی عرق از پیشانی اش می چکید، بار دیگر به ابرا چشم دوخت دل آسمان گرفته بود. ناگهان...