اوستا با تصنیف مجموعه «روش تحقیق» برآن است که بار مصطلحات را از دوش تحقیق بردارد و بیرون از پرده های جادویی و فریبای الفاظ حرمت معانی را عزیز دارد. او همواره از دو گروه می نالد؛ ادیبانی که در بند قوانین و دستور زبان (تلفظ کلمات) اند نه در اندیشه معانی و داعیه داران معانی که ترکیب موسیقی کلمات و تالیف هندسی الفاظ را به هیچ می گیرند لیکن نه همین راهی از عالم صورت به معنی دارند، که یکسر از هر چه ادراک بیگانه اند و ناآشنا.