این کتاب با نگاهی انتقادی و روش دیالکتیکی به مسائل ایران نگاه میکند و هماگونه که همه فرایندگراها و دیالکتیکگراها ناثنویتگرا هستند، سعی شده با رویکردی معطوف به کلگرایی توحیدی جامعه را نسبت به امر توسعه سیاسی واجتماعی آگاه نماید.
این کتاب راهی را نشان میدهد که گفتگو میان همه حوزهها بدون هیچگونه مانعی امکانپذیر شود و منافع ملی و اسلامی در صدرِ مسائل قرار گیرد.
این کتاب با شرح بیشتری نسبت به چاپ اول، به تمایز بین مصلحت اسلامی با مصلحت جناحی و شخصی پرداخته است.