سووشون

نویسنده در این رمان زندگی فئودالی در زمان اشغال ایران از سوی انگلیسی ها را به زیبایی به نگارش درآورده است. کاربرد برخی واژه های عامیانه شیرازی در متن گیرایی داستان را صد چندان کرده است. یکی از ویژگی های سووشون ساختار ساده و بیان روان آن است.

داستان تا حدودی جنگ های داخلی ایل و عشایر جنوب ایران و نیز دخالت بیگانگان به ویژه دولت انگلیس را در منطقه ی شیراز به عنوان بخشی از ایران به تصویر می کشد.
صاحب منصبان و مالکان بزرگ ایرانی یا از ترس جان و مال و یا به خاطر منافع شخصی خود با بیگانگان هم دستی دارند و نه تن ها به فکر مردم و رعیت نیستند، بلکه با خودشیرینی در برابر بیگانگان و نیز حکام مستبد داخلی نان را نیز از مردم دریغ می کنند و اجازه می دهند تا گرسنگی و بیماری تا مغز استخوان مردم رسوخ کند.

سووشون از مطرح ترین رمان های دهه ی چهل شمسی است، نه تنها از نظر سبک داستان نویسی و کشش و شیوایی در نثر، بلکه در تجسم اندیشه و احساس زن ایرانی در جامعه ی سنتی و بسته ی چندین دهه ی گذشته ی ایران. نویسنده از شخصیت های داستان خوبِ خوب و بدِ بد نمی سازد و ما شخصیت مطلقی در این داستان نمی بینیم، حتی در شخصیت یوسف، که جانش را در راه رعیتش از دست می دهد.