شمشیر و جغرافیا: مجموعه شعر (1370 - 1391)

غزل های کاظمی به تناسب غزل بودنشان، به زبانی روان تر و با عاطفی ای صمیمی تر سروده شده اند. نکته ای که در غزل های کاظمی چشم گیر می نماید، محتوای غزل های اوست که همانند محتوای مثنوی هایش، بیشتر اجتماعی و سیاسی است. شاید سیاسی و اجتماعی بودن محتوای مثنوی های کاظمی دور از انتظار نباشد، اما وقتی می بینیم که این شاعر غزل هایش را نیز با همان محتوای غالب شعرهایش می سراید، با نکته جالب توجهی روبه رو هستیم. کاظمی در همه 34 غزلی که در این کتاب آورده و نیز در تمام شعرهایی که تا کنون منتشر کرده است، حتی یک بیت عاشقانه هم ندارد و می توان گفت این شاعر در سرودن غزل، فقط شکل این قالب شعری را مدنظر قرار داده و هیچ غزلی در حال و هوای رایج غزل فارسی نسروده است. این رویکرد یادآور رویکرد برخی شاعران دوران مشروطه در غزل سرایی است. علاوه بر فضاهای سیاسی و اجتماعی که بر بیشتر غزل های کاظمی حاکم است، چند غزل نیز با موضوعات طنز، آیین و رثا در این کتاب دیده می شود.

در نگاهی به دیگر قالب های شعری کتاب «شمشیر و جغرافیا» می توان دید که انتخاب قافیه های سخت در قصیده ها و کاربرد نوعی طنز تلخ و گزنده در رباعی ها از ویژگی های درخور توجه این قالب های شعری در این کتاب است.