بازمانده: خاطرات مصطفی عبدالرضا، جنگ

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

یکبار در حین آموزش دکتر چمران آمد. با نیرو ها احوال پرسی کرد و بعد برایمان صحبت کرد. ایشان گفتند: «من شما ها را چریک می دانم. وقتی رادیو عراق اعلام می کند چریک های گروه چمران وارد اهواز شدند؛ یعنی چه؟ این نشان دهندۀ وحشت دشمن از قدرت شماست. پس خودتان را دست کم نگیردید. امّا جنگ، سختی، گرسنگی و تشنگی دارد.

یک چریک باید توانایی بدنی و آمادگی کامل رزمی داشته باشد؛ چون بعضی مواقع حین پیش رَوی، پیراهن و کلاه او سنگینی می کند. جیب خشاب، نارنجک و کوله پشتی سنگینی می کند؛ حتی پوتین سنگینی می کند. باید همه را به کناری بگذارد و فقط اسلحه اش را به دست بگیرد.

وقتی این ها را کنار گذاشت، می تواند راه برود. امّا وقتی گرسنگی بر او غلبه کند، می تواند آن را کنار بگذارد؟ پس باید غذای مقوی بخورید. غذای مقوی چیست؟ حداقل حجم و حداکثر انرژی؛ مثلاً اگر پنج عدد از این تخمه کدوهای پهن را داشته باشی، بیست و چهار ساعت، تو را نگه می دارد.

غذای یک چریک، حجم کم دارد و مواد غذایی بالا. سنگین نیست و زباله تولید نمی کند که دشمن متوجه نفوذ او شود. همان جا که تخمه را شکستی، می توانی با پنجه های دست، خاک را بکنی و پوستش را دفن کنی و دیگر آثاری از غذا برجا نمی ماند که دشمن بخواهد ردّ پایی از شما پیدا کند...