از یاد رفته 1: خاطرات منتخب امر به معروف و نهی از منکر

چرا امر به معروف و نهی از منکر نمی کنیم؟ آدمها دو دسته اند: آنها که اصل امر به معروف و نهی از منکر را قبول ندارند و با عناوینی مثل فضولی کردن تو زندگی بقیه از آن یاد می کنند؛ و دسته دومی که به این حکم الهی بعنوان بهترین راه نجات جامعه از ناپاکی ها و گرایش به فضائل اعتقاد دارند.

اینکه گروه اول اهل امر به معروف و نهی از منکر نباشند چیز عجیبی نیست اما معطل گذاشتن این دستور الهی توسط گروه دوم حکایت عجیبی است که برای پرداختن به اون بد نیست از همین سوال شروع کنیم: چرا امر به معروف و نهی از منکر نمی کنیم؟

نمیدونیم چی باید بگیم؟ بعیده اثر داشته باشه. از برخوردی که بعدش باهامون میشه نگرانیم، انقدر زیاد شده که اگر بخوایم امر به معروف کنیم باید به همه تذکر بدیم و جوابهایی از این دست احتمالاً اصلی ترین جواب های سوال بالاست. و این جواب ها ثابت میکنه که برای گسترش امر به معروف و نهی از منکر میان مردم متدین نباید تنها به گفتن حدیث و آیه پیرامون اهمیت، فضیلت و ضرورت اجرای این حکم خداوندی اکتفا کرد.

اگر شما هم جزو دسته دوم هستید و علی رغم اعتقاد به این حکم اسلام، برخی سوالات و شبهه ها مثل آنچه گفته شد را در ذهن دارید، خوب است نگاهی به کتاب «از یاد رفته» بیاندازید. این کتاب 57 خاطره درباره امر به معروف و نهی از منکر را در خود جای داده که خواندن هر کدام از آنها می تواند جواب یکی از سوالات بالا را پیش رویتان قرار دهد.

جنبش دانشجویی حیا که چند سالی هستدر زمینه امر به معروف و نهی از منکر فعالیت می کند از مخاطبانش خواسته بود تا خاطرات خود از انجام این فریضه الهی را برای سایت این جنبش ارسال کنند. «از یاد رفته» گلچینی از آن خاطرات است. خاطراتی که صرفا به مسئله بدحجابی هم محدود نشده و دعوت به نیکی های متعدد و همچنین نهی از بدی های مختلفی را شامل می شود.