هفده سالگی ام: خاطرات آزاده حسن تاجیک شیر از بیمارستان ها و زندان های عراق

قبل از آنکه تیربارچی در آن شب تاریک جثه کوچک 48 کیلویی ام را ببیند نارنجک را انداختم توی سنگر و پا به فرار گذاشتم. صدای انفجار سنگر را شنیدم، می خواستم از کنار گودال آبی رد بشوم و به بچه ها برسم که احساس کردم دارم پرواز میکنم و دیگر پاهایم روی زمین نیست.دیگر هیچ صدایی به گوشم نمی رسید. پای راستم فرمان نمی برد، دنیا آرام شد و من یک دفعه خودم را وسط یک گودال آب دیدم.نه جایی از بدنم درد می کرد و نه بیهوش شده بود. کم کم فکرهایی به ذهنم هجوم آوردند. فکر کردم شهید شده ام.