فوق سری

داستان این فیلم نامه ماجرای حمل یک محموله سری توسط یک کشتی ایرانی در بحبوحه جنگ تحمیلی، از سمت غرب آسیا به ایران را روایت می کند؛ محموله ای که به دلیل شرایط خاص آن کاپیتان کشتی حتی از ورود و خروج ملوانان کشتی نیز ممانعت به عمل می آورد و این سختگیری هاست که حساسیت برانگیز شده و در نهایت نیز با پیدا شدن چند ملوان جاسوس در کشتی ماجرای حمل این محموله به ایران با مخاطرات جدی مواجه می شود.
این اثر در همان بخش نخست برخورد با مخاطبش وی را با لوکیشنی بکر و تازه که دریا و کشتی اقیانوس پیماست؛ مواجه می کند. موقعیتی که در آثار نوشتاری و سینمایی ایرانی کمتر مواجه ای با آن ایجاد شده است؛ به ویژه اینکه بهزادپور در بخش های زیادی از داستانش، این کشتی و سرنشینان آن را در خارج از ایران به تصویر می کشد و شرح سفر آنها به بیش از دو کشور و مواجه شدن آنها با انسان هایی غیر ایرانی و موقعیت های داستانی غیر بومی برای مخاطب داخلی را به نمایش می کشد.
این مسئله در کنار تعلیق موجود در داستان که در موارد زیادی ناشی از شرح صحنه نویسی های هنرمندانه بهزادپور برای هر لوکیشن است به این اثر همانند یک «استوری بورد» حرکت و جذابیت می بخشد و مخاطب را با خود همراه می کند.
از سوی دیگر کشش داستانی موجود در این اثر و دوری کردن نویسنده از سرهم بندی های رایج در نویسندگی به این سبک که به نظر می رسد ناشی از شناخت دقیق نویسنده از موقعیتی باشد که قصد روایت آن را دارد نیز، از موارد دیگری است که به استواری متن افزوده است.
نکته دیگر در این اثر استفاده دقیق نویسنده از زبان و بیان برای دیالوگ نویسی است، که طی آن بهزادپور توانسته به زیرکی دست به خلق شخصیت داستانی نیز بزند. فضاسازی و شخصیت پردازی او با استنفاده از عنصر زبان به نحوی در داستان نشسته است که مخاطب این اثر به راحتی می تواند جایگاه و موقعیت شخصیت های داستانی او را بر مبنای منطق زبانی و روایی او در این اثر شناسایی کرده و با آن ارتباط برقرار کنند.