ابوعبدالله جمال الدین عبدالله بن مالک جیّانی (600 - 671 ق) از نحویان بزرگ قرن هفتم هجری است. الفیه او شهره آفاق است و بر آن شرح های گوناگونی از لحظه های آغازین ظهور آن تا قرن ها بعد، نگاشته شده است. یکی از مشهورترین شرح های مزجی شرح ادیب و دانشی بزرگ قرن نهم هجری، جلال الدین ابوالفضل عبدالرحمن سیوطی بهنام «النهجة المرضیة» است. این شرح قرن هاست که در حوزه های علمی - به خصوص در ایران - تدریس می شود و به جهت همین اقبال، حواشی و شروح فراوانی بر آن نوشته شده و یکی از آن ها، همین شرح «الطریقة النقیة: شرح فارسی النهجة المرضیة» است. نویسنده به دلیل آن که دیگر شروح این کتاب، مطالب را دسته بندی نکرده و تنها به توضیح عبارات و مطالب مشکل و دور از ذهن مبتدی روی آورده اند، به چنین شرحی دست زده است.