در مقدمه کتاب چنین آمده است:
زبان بیان این کتاب، حکایت است و حکایت، خود، هنر است؛ لطفش در آنست که خواننده خویشتن را بجای شخصیت اصلی داستان می نشاند. نقش این خیال اساسی است و شعر و ادب از آن سرچشمه می گیرد. اگر توانستیم در خیال خویش، با این هفت قهرمان یکی شویم و در لحظات مرگ آنان حاضر شویم و آن آنات را بچشیم، یک گام به موت، به حیاط حقیقی نزدیک تر شده ایم.
گزیده کتاب
بعد از نماز صبح در حالی که دراز کشیده بودند،هفت هشت بار «السلام علیکم و رحمه الله و برکاته»را تکرار کردند.بلند شدم و نگاه کردم،دیدم ایشان کاملا دست ها یشان را روی سینه گذاشته اند.با این که خیلی صدایشان ضعیف شده بود،این چند السلام علیکم را خیلی رسا گفتند. (لحظات پایانی عمر شریف آیت الله بهجت)