شکاکیت و طبیعت گرایی

هنگامی که استراوسون در نوشته حاضر تردیدهای شکاکانه را ناواقعی توصیف می کند، منظورش این است که آن ها «در برابر نیروی طبیعت، و در برابر گرایش ما به باور کردن که به صورت طبیعی در ما کار گذاشته شده است، بدون قدرت هستند.»
سر پیتر فردریک استراسون (2006-1919)، فیلسوف مشهور بریتانیایی و جایگزین گیلبرت رایل در دانشگاه آکسفورد، که شعر می گفت و کتاب شعر هم داشت، زمان مرگش یکی از برجسته ترین فیلسوفان معاصر بود. شکاکیت و طبیعت گرایی پنجمین کتاب استراسون است که برای سال ها در دسترس نبود. او وقتی این کتاب را نوشت، اوج دوره کاری اش را در آکسفورد می گذارند. و این کتاب بازتاب عمیقی است از دو مسئله کلاسیک فلسفی. بر مبنای سخنرانی هایی که در 1983 در دانشگاه کلمبیا ایراد شد.
استراوسون بحثی از شکاکیت را آغاز می کند، بحثی که او آن را به صورت پرسش از کفایت مبانی ما به باورهای گوناگون تعریف می کند. او به هیوم و ویتگنشتاین نزدیک می شود تا استدلال کند ما باید بین دو نوع طبیعت گرایی تمایز قائل شویم- «شدید» یا علمی و «ملایم» یا انسانی. استراسون در این کتاب که حجمی هم ندارد عمیق ترین پرسش های فلسفی را به چالش می گیرد و تمام فصل های کتاب به چندین مسئله می پردازد که در آنها تردیدهای فلسفی نقش مهمی ایفا می کند؛ به طور مشخص ماهیت برهان های استعلایی، عینیت فلسفه اخلاقی، اشیاء ذهنی و فیزیکی و وجود اشیاء انتزاعی.
مخاطبان فارسی زبان پیش از این به واسطه کتاب های «فلسفه نوین بریتانیا» و «گفت وگو با فیلسوفان تحلیلی» با این فیلسوف آشنا شده اند. و حالا «طبیعت گرایی و شکاکیت» فرصت دیگری است برای آشنایی با اندیشه این فیلسوف شاعر.