جای پای جلال

پشت جلد این کتاب آمده است:
«فکر می کردم که چرا این کار را قبول کردم. جلال پنجاه، شصت سال پیش چنین کاری کرده بود. آن موقع بخش های وسیعی از کشور ما دست نخورده باقی مانده بود. ضریب نفوذ رادیو و تلویزیون و مطبوعات آن قدر کم بود که آدم های هر شهر و دیار با آدم های شهر کناری تفاوت های مخصوص به خودشان را داشتند و البته هویت خودشان را. حال به مدد رسانه های فراگیر، آدم ها یکسان سازی شده اند. وانگهی، این نیم قرن فاصله به اندازه ده تاریخ تمدن پیشرفت تکنولوژیک در دل خودش داشته است. از همه مهمتر اینکه، در این کشور اتفاقی مهم چون انقلاب اسلامی رخ داده است. جلال در اوج قدرت پهلوی دوم در کشور می چرخید و من در زمان اقتدار جمهوری اسلامی. این تفاوت ها فکرم را مشغول خودش کرده بود. با همین فکرها قم را رد کردیم و سپس کاشان، اردستان و در تاریکی نائین، اردکان، میبد و شهرهای دیگر مسیر را.»