مجموعه ای از رباعیات و دوبیتی های باباطاهر عریان شاعر شوریده حال سده پنجم هجری است که به زبان فرسی و فرانسه در این اثر گنجانده شده اشت.
اشعار باباطاهر را از نوع فهلویات یعنی عامیانه های قدیم که از عصر باستان نمایانگر شور و رقص و طرب بوده و در شعر فارسی تحولات ویژه ای ایجاد کرده، میدانند، شعر عرفانی که در این عامیانه ها ممزوج شده , با باباطاهر و ابوسعید آغاز و تکامل آن در عصر سنایی و عطار و اوج آن در مولوی و حافظ بوجود می آید. در این اشعار باباطاهر رندی کامل است که با سرایش اشعار کوتاه غنایی، بلند مرتبگی خود را در ریاضت و معنویت و گمنامی و عشق و شور نشان میدهد.
سادگی و بی پیرایگی، شفافیت، یکدست بودن مضامین عاطفی و معنوی که همگی برای بیان حال رابطه عاشق و معشوق نشان داده میشوند, اشعار غنایی باباطاهر را در سطحی والا و گرانقدر در ادبیات عرفانی و فولکلوریک قرار داده است.