انبیای الهی، زمینه سازان ظهور

ببنیم که پیامبران الهی در آرزوی چه خبری به سر می بردند؟
خداوند در قرآن کریم درباره ی قوم لوط می فرماید:
«قالَ لَوْ أَنَّ لی‏ بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوی إِلی‏ رُکْنٍ شَدید؛
ای کاش در برابرتان قوّتی برایم بود یا به رکن الشّدید پناه می بردم.»

این رکن الشّدید و این قوّت چیست که لوط(ع) در این شرایط سخت، چنین چیزی را از اعماق وجودش آرزو و تمنّا می کند؟ امام صادق(ع) در این باره می فرمایند:
«سخن لوط که به قومش گفت: ای کاش در برابر شما قوّتی داشتم یا به رکن الشّدید پناه می بردم، جز آرزوی قوّت و نیروی قائم(عج) و توانایی اصحاب آن حضرت نبود و همانا یک تن از یاران قائم(ع) قوّت چهل نفر را دارد و دلش از کوه آهنین محکم تر است و اگر آنان به کوه های آهن بگذرند، آنها را از میان برمی دارند و شمشیرهایشان را زمین نمی گذارند تا آنکه خداوند عزّ و جلّ راضی شود.»

[...] می دانیم که لوط (ع) شاگرد ابراهیم(ع) است. حال ببینیم که حضرت ابراهیم(ع) چگونه بود. به یاد بیاورید زمانی را که ابراهیم(ع) به پدرخوانده اش می فرماید:
«از من تبعیّت کن تا تو را به صراط السّوی هدایتت نمایم.»

این صراط السّوی چیست که ابراهیم با آن آشناست؛ ولی دیگران از آن بی خبرند؟ راز صراط السّوی در آیه ی 135 سوره ی مبارکه ی طه، نهفته است. خداوند در این آیه می فرماید:
«بگو همه در انتظارند. پس در انتظار باشید! زود است که بدانید یاران راه راست کیانند و چه کسی ره یافته است.»واقعه ی ظهور، شاید برای ما در همین خلاصه شود: «امام غایبمان، ارواحنا له الفداء، بازمی گردند»؛ امّا حقیقت این است که واقعه ی ظهور، واقعه ای عالم گیر، عظیم و شگفت انگیز است که در اثر آن، تمام ناپاکی ها در تمام عالم ها، از بین می رود و خداوند، آنگونه که شایسته است، پرستیده می شود. نه فقط در زمین و آسمان ما؛ بلکه در همه ی جهان ها و برای همه ی موجودات.

برپا شدن حکومت حضرت مهدی(عج)، هدف نهایی خداوند از آفرینش موجودات است؛ هدفی که همه ی پیامبران و انبیای الهی (علیهم السلام) مردم را به سوی آن دعوت کردند و برای آن از جان و مال و سرمایه های خود گذشتند.

این سخن، چیزی است که «بختیار صادقی» در کتاب «انبیای الهی، زمینه سازان ظهور» ارائه کرده است. این کتاب که با تحقیق آقای صادقی و همکاری «واحد پژوهش مؤسسه ی موعود عصر(عج)» به ثمر رسیده، کتابی است منحصر به فرد و نو، که اثبات می کند هر پیامبر، چگونه و از چه مسیری، جاده ی ظهور را کوبیده و نرم کرده است.
محقّق، در این کتاب، تاریخ ظهور را از حضرت رسول الله(صلی الله علیه و آله) شروع نکرده است؛ بلکه آن را به زمان خلقت آدم ابوالبشر(ع) بازگردانده. او در بخش عمده ی کتاب به اهمّیت موضوع ظهور در همه ی آسمانها و زمینها پرداخته است.

واکنش خواننده پس از پایان کتاب: از پیامبران الهی(ع) تعجّب نمی کنید که چه ها کرده اند؛ ولی از بی خیالی خودتان درباره ی واقعه ی عظیم ظهور، تعجّب خواهید کرد...