تاریخ اسلام - جلد اول: از جاهلیت تا رحلت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله

با افزایش روزافزون مسلمانان، قریش که از گفتوگو با ابوطالب نتیجه نگرفتند و بنی هاشم به حمایت از پیامبر اسلام برخاستند، از آزار جانی پیامبر ناتوان شدند و به آزار و شکنجه تازه مسلمانان پرداختند با این امید که آنان را زیر فشار و شکنجه از اسلام باز گردانند.

مشکل قریش این بود که تازه مسلمانان از یک یا دو قبیله نبودند که بتوان به آسانی آنها را سرجایشان نشاند، بلکه از هر قبیله چند تن این آیین را پذیرفته بودند. نگاهی به فهرست مهاجران حبشه که به دنبال فشار و آزار مشرکان، در سال پنجم بعثت مجبور به ترک مکه شدند، نشان می دهد که زنان و مردانی از قبایل مختلف مانند:
بنی عبدشمس، بنی اسد، بنی عبدالدار، بنی زهره، بنی مخزوم، بنی جُمَح، بنی عَدِی، بنی حارث، بنی عامر و بنی امیه مسلمان شده بودند. از این رو مشرکان تصمیم گرفتند که هر قبیله مسلمانان خود را شکنجه کند تا با مداخله افراد قبایل دیگر، تعصب آنها تحریک نشود و عکس العمل نشان ندهند.

آزارها و شکنجه ها، بیشتر متوجه نومسلمانان مستضعف بود که گفتیم برده یا غریبه و بدون پشتوانه قبیلگی بودند. یاسر، پسرش عمار، بِلال بن رَباح، خَبّاب بن اَرَتّ، ابوفُکیهَه، عامربن فُهَیره، صُهَیب بن سِنان، و از زنان و کنیزان، سُمیه، امّ عُبَیس (یا ام عُنیس)، زِنِّیره، لَبیبه (یا لُبَینَه) و نَهْدیه، از افرادی بودند که برحسب مورد، با گرسنگی و تشنگی، زندانی کردن، کتک زدن، در شدت گرمای ظهر روی ریگهای گرم مکه خواباندن، یا در آن گرما زره آهنین پوشاندن، طناب به گردن بستن و به دست کودکان سپردن، شکنجه شدند.