امام خمینی، رهبر بزرگ انقلاب اسلامی، علاوه بر بسیج سیاسی توده های مسلمان، نقش مهمی در بازسازی نقش روحانیت شیعه در حوزه ی مسائل سیاسی ایفا کرد. از آنجا که رهیافت فرهنگی از مشخصه های اصیل انقلاب اسلامی است و از این منظر، تحلیل ها و ارزیابی های درستی از ماهیت انقلاب به عمل آمده است، بدون اصلاح رویکرد روحانیت شیعی، این امر ناممکن می نمود. رهیافت فرهنگی، محقق را به فهم دقیق از جامعه دینی که روحانیت شیعه متولی آن است، رهنمون می سازد.
امام در نهایی ترین مرحله ی برخورد سیاسی خویش، حکومت غیرمعصوم را نامشروع اعلام کرد و با رد اصلاحات تدریجی سیاسی، خواهان انقلاب فراگیر برای ساقط کردن رژیم شاهنشاهی شد. در این میان، روحانیون جوان و فاضل حوزه های علمیه، در تمام طول مقطع تاریخی 15 خرداد 1342 تا پیروزی انقلاب اسلامی، تلاش و همت خود را مصروف تحقق اهداف مقدس امام خمینی قرار دادند. توجه امام به تغییر در رویکرد روحانیت و بسیج توده های مسلمان موجب برتری الگوی انقلابیگری و مبارزه در فرهنگ سیاسی شیعه شد.
فرآیند این اندیشه ی انقلابی موجب شکل گیری رفتار انقلابی و مقابله جویانه با اسلام ستیزی و اسلام زدایی رژیم پهلوی شد. ابزار عمده و تاکتیک های مورد استفاده ی مردم، مطلقا برخاسته از نمادگرایی مذهبی بود که عموما از درون مساجد و هیئت های مذهبی بیرون می آمد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، فرآیند پیشتازی روحانیت و اندیشه ی اسلامی با قاطعیت از سوی امام خمینی مطرح شد. بر اساس دیدگاه امام خمینی روحانیون اصیل شیعه حاملان واقعی مکتب اسلام محسوب می شوند که باید با حفظ شاخص های مکتبی و اخلاقی، در ادامه از انقلاب اسلامی پاسداری کنند. اساسی ترین وظیفه ی روحانیت خط امام به حفاظت از انقلاب اسلامی اختصاص یافت. کتاب حاضر تحت عنوان "روحانیت و حکومت؛ جایگاه روحانیت در اندیشه ی سیاسی امام خمینی (ره) به بازخوانی این مهم پرداخته است.