بسم رب الشهداء و الصدیقین، خیلی معروف شده بود دوران دفاع مقدس؛ حتی جای «بسم الله» را گرفته بود بعضی جاها. الان اما... رب الشهداء که تا قیام قیامت سرجایش است و شهداء هم که نزد ربشان اند و ارتزاق می کنند؛ می ماند ما که آیا هنوز به اسم او و با یاد شهدا و صدیقین کارها را شروع می کنیم؟! شهدا کجای کار مایند؟ اگر در متن نیستند، آیا در عنوان و قبل از شروع هم نیستند... به خودمان نگاه نکنیم!
برای خیلی ها هنوز شهدا در متن اند؛ برای رفع گرفتاری شان می روند سر قبر شهدا؛ شفاعت شهدا را هنوز هم با همان حال و هوای سی سال پیش گدایی می کنند... آن خیلی ها، هنوز هم شهدا را علایم راهنمایی در جاده ی زندگی می دانند؛ بی علامت و راهنما، به کجا چنین شتابان؟!