سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تا رحلت امام خمینی از چه الگویی پیروی می نموده است ؟ این سؤالی است که این کتاب به دنبال یافتن پاسخی برای آن می باشد . هیچ یک از شاخص های موجود در روابط بین الملل بعد از جنگ جهانی اول از جمله آرمان گرایی و بعد از جنگ جهانی دوم از جمله رئالیست ها و نئو لیبرال ها ، همانند مکتب وابستگی متقابل و نهادگرایان نئو لیبرال و رئالیسم ترمیم یافته ی والتز با نام رئالیسم ساختاری و حتی نظریه ی جدیدتر سازنده گرایی نمی تواند به طور کامل کلید معمای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در این دوره باشد . سیاست خارجی جمهوری اسلامی بر اساس الگویی است که اصول آن ، مبارزه با ظلم و استکبار و حمایت از مظلوم ، دعوت جهانیان به حیات طیبه ، حفظ تمامیت ارضی و ام القرای اسلامی و اصل نه شرقی و نه غربی ( قاعده ی نفی سبیل ) است که الگویی بی بدیل و منحصر به فرد می باشد .