مناسبات ایران و اسرائیل در دوره های پهلوی دوم

این کتاب مبانی و انگیزه های شکل گیری مناسبات سیاسی - اقتصادی ایران و اسرائیل در دوره پهلوی دوم را مورد بررسی قرار می دهد. عامل شکل گیری مناسبات ایران و اسرائیل در دوره پهلوی دوم الزامات و ملاحظات راهبردی - امنیتی بوده است.ایران و اسراییل به عنوان دو کشور غیر عرب و متحد بلوک غرب در منطقه خاورمیانه، سیاست خارجی خود را با بلوک غرب همسو و هماهنگ می کردند. در این چارچوب دو کشور ایران و اسرائیل در صف مقدم مقابله با نفوذ اتحاد جماهیر شوروی و ممانعت از نفوذ این کشور به منطقه استراتژیک خاورمیانه واقع می شدند و به تبع چنین رویکردی در سیاست خارجی خود در سطح منطقه ای به مقابله با دولتها و نهضتهای ناسیونالیست رادیکال عرب می پرداختند.

این امر به ویژه با ظهور جمال عبدالناصر در مصر و وقوع انقلاب ها در کشورهای سوریه ، عراق و لیبی و بی ثباتی های سیاسی در دیگر کشورهای عربی چون یمن تشدید شد. بدین سان هدف عمده ی اتحاد استراتژیک ایران و اسرائیل در سطح منطقه ای ، در دهه های 1950 و 1960 میلادی ، ممانعت از رشد و گسترش ناسیونالیسم رادیکال عربی در منطقه خاورمیانه بود. با فروکش کردن موج رادیکالیسم جهان عرب در دهه 1970 محور ایران - اسرائیل جای خود را به محور مصر - ایران - عربستان داد.